اثربخشي روان درماني معنوي مبتني بر بخشش واميدبرافزايش رضايت مندي زناشويي و كاهش تعارضات زوجين درمعرض طلاق

زمينه وهدف: طلاق، شايع ترين تأثير مخرب تعارض وكاهش نارضايتي زناشويي است. تعارض ورضايت زناشويي درسلامت وكاركردخانواده ازاهميت زيادي برخورداراست. هدف اين پژوهش اثربخشي مداخله معنوي مبتني بر بخشش واميدبرافزايش رضايت مندي و كاهش تعارضات زوجين درمعرض طلاق شهر مشهدبود. روش: پژوهش حاضر ازنوع شبه آزمايشي، نمونه پژوهش به شيوه دردسترس از بين زوجين درمعرض طلاق شهرستان مشهد 30زوج مراجعه كننده به مراكزمشاوره انتخاب وازبين زوجين 15زوج به صورت تصادفي درگروه آزمايش و15زوج درگروه كنترل قرارگرفتند. مداخله آزمايشي در8جلسه 90دقيقه اي براي گروه آزمايش اجراوگروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكردند. براي جمع آوري داده ها از4 پرسش نامه رضايت زناشويي اينريچ( فرم47 سوالي)، مقياس سنجش بخشودگي پولارد و همكاران، مقياس اميد اسنايدر، تعارضات زناشويي (42 سئوالي )استفاده شد. تحليل داده‌ها با روش آماري كواريانس انجام شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان دادند مداخله مبتني بر بخشش واميد اثرمعني داري درسطح 0001/ p=برافزايش رضايت مندي وكاهش تعارضات زناشويي زوجين درمعرض طلاق داشته است. نتيجه گيري: ازآنجا كه اميد يك فرايند مساله مدار وبخشش يك فرايند هيجان مداراست، تركيب اين دوعامل كه ماهيتي دوگانه(معنوي، روان شناسي مثبت)دارندمي توانند به عنوان عوامل محافظتكننده و سپري بر عليه رفتارهاي خطرزا و براي بهبودروابط زوجين، گسترش استراتژي ها ي جديدپيشگيري ازطلاق پيشنهادمي شود.

this article has no abstract