سنجش قابليت بهره گيري از محرك هاي توسعه شهري در بازآفريني بافت فرسوده (مورد شناسي: محله شاهجوق سمنان)

امروزه بسياري از شهرهاي كشور، با مشكلاتي همچون معضلات بافت هاي فرسوده مواجه هستند، در راستاي حل اين معضلات راه حل هاي مختلفي از سوي متخصصان و نظريه پردازان ارايه شده است كه از جمله مي توان به بازآفريني اشاره كرد. يكي از رويكردهاي نوين بازآفريني، به كارگيري محرك هاي توسعه است. در اين راستا هدف اصلي اين پژوهش، شناسايي انواع محرك هاي توسعه شهري و ميزان تاثيرگذاري آن ها در بازآفريني بافت فرسوده، مجله شاهجوق شهر سمنان است. اين تحقيق ازنظر هدف، كاربردي و ازنظر روش توصيفي-تحليلي است. با بررسي مطالعات مرتبط شاخص هاي تحقيق در سه مقياس كلان، متوسط و خرد (16 شاخص) تدوين شد. روش گردآوري داده ها پرسشنامه است. جامعه آماري پرسشنامه اول شامل متخصصان حوزه و برنامه ريزي شهري و مسيولان شهر سمنان است كه با استفاده از نمونه گيري هدفمند، 10 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شده است. جامعه آماري پرسشنامه دوم، ساكنان محله شاهجوق هستند كه با توجه به جمعيت محله، 5710 نفر با استفاده از فرمول كوكران 384 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شد. به منظور تحليل پرسشنامه متخصصان از روش ديمتل استفاده شد و به منظور تحليل پاسخ شهروندان، از تحليل عاملي تاييدي مرتبه دوم در نرم افزار آموس گرافيك استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد كه محرك توسعه در مقياس بزرگ با امتياز 0.65 (شاخص هاي پارك و محوطه سازي) داراي بيشترين درجه اهميت و محرك توسعه در مقياس خرد (0.47) داراي كمترين درجه اهميت ازنظر ساكنان است. همچنين ازنظر متخصصان و مسيولان شهري شاخص هاي پارك، محوطه سازي، پياده راه كه در مقياس بزرگ قرار مي گيرند، بالاترين اولويت را دارند.

No abstract