پيش بيني رضايت زناشويي بر اساس رضايت جنسي، تمايزيافتگي و تفكر قطعي نگر در بين زوجين جوان شهر اصفهان

رابطه رضايت زناشويي به عنوان يكي از مهم‌ترين روابط است كه مقدمه تربيت نسل آينده، بهزيستي رواني زوجين و استقلال خود افراد محسوب مي شود. هدف پژوهش حاضر، پيش بيني رضايت زناشوييبر اساس رضايت جنسي، تمايزيافتگي و تفكر قطعي نگر در بين زوجين جوان شهر اصفهان بود. روش پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بود.جامعه آماري پژوهش كليه زوجين جوان شهر اصفهان كه كمتر از 10 سال است كه ازدواج كردند كه 7000 نفر بود. بر اساس جدول مورگان 364 نفر با استفاده از روش نمونهﮔﻴﺮي خوشه اي و در دسترس اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. براي جمع آوري داده ها از مقياس هاي رضايت زناشويي والتر دبليو هودسن (1992)، رضايت جنسي هادسون-هريسون و كوسكاپ (1981)، تمايزيافتگي خود اسكورن و فريدلندر (1998) و مقياس تفكر قطعي نگر يونسي و ميرافضل (1383) استفاده شد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از ضريب رگرسيون چندگانه مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها نشان دادند كه بين رضايت جنسي و رضايت زناشويي رابطه معني دار وجود داشت (r=0/343p< 0/05 ) ؛ بين تمايزيافتگي و رضايت زناشويي رابطه معني دار وجود داشت (r=0/205 p< 0/05 )؛ بين تفكر قطعي نگر و رضايت زناشويي رابطه معني دار وجود داشت r=0/353 p< 0/05 ) ؛ از سوي ديگر متغير رضايت جنسي 5/12 درصد تغييرات رضايت زناشويي را تبيين مي كند؛ هم چنين متغير تفكر قطعي نگر 2/4 درصد تغييرات رضايت زناشويي را تبيين مي كند. بر اساس يافته هاي پژوهش به منظور بهبود رضايت زناشويي زوجين جوان مي توان با برگزاري دوره هاي فردي و گروهي، آموزش هاي لازم جهت تعديل تمايزيافتگي و دستيابي به رضايت جنسي فراهم گردد.