سنجش پايداري و ارزش زيبايي‌شناسي چشم‌انداز (LAV) در فضاهاي سبز شهري (مطالعۀ موردي: منطقۀ 22 تهران)

وقتي از زيبايي‌شناسي صحبت مي‌كنيم، به‌‌دنبال ابعاد عميق چشم‌انداز جغرافيايي هستيم. رويكرد اساسي NWHS حفظ طبيعت در كنار نشان‌دادن زيبايي‌شناسي چشم‌اندازهاي طبيعي است. مفهوم پايداري اكولوژيكي نيز محصول زيبايي‌شناسي بصري، جغرافيا و بوم‌شناسي است. هدف اين پژوهش، ارزيابي توصيفي و عيني (براي شاخص‌هاي NWHS و اكولوژيكي) و ادراكي (ترجيحات عموم) فضاهاي سبز شهري است. اين پژوهش كلي‌نگر و جامع و شامل ادغام دو روش كمي و كيفي است. بدين‌ترتيب ابتدا پيشينة مربوط به خدمات فرهنگي اكوسيستم، چشم‌انداز و برنامه‌ريزي محيط‌زيست و پايداري در چشم‌انداز فضاهاي سبز بررسي شده است تا شاخص‌هاي مورد نياز براي ارزش زيبايي‌شناسي چشم‌انداز استخراج شود. با جمع‌آوري اطلاعات و تحليل آن‌ها، تخمين دقيق حجم نمونه به روش نمونه‌گيري مكاني (سطحي) كه كاملاً جغرافيايي است صورت گرفته و 150 پرسشنامه در 17 نقطه براي سنجش معيار ترجيحات عموم توزيع شده است. معيار NWHS با ضريب 274/0 و اكولوژيكي با ضريب 422/0 و ترجيحات عموم (تجربة مشاهده‌كنندگان) با ضريب 304/0 از نظر تأثيرگذاري بر زيبايي‌شناسي چشم‌انداز منطقه در رده‌هاي اول تا سوم قرار دارند. هستة اصلي باغ گياه‌شناسي ايران، نيمة شرقي پارك جنگلي چيتگر، نيمة شمالي پارك خرگوش‌دره و مجتمع آزادي، نيمة شرقي آبشار تهران و بخش مركزي پارك جوانمردان، بيشترين ارزش زيبايي‌شناختي را در منطقه دارند. اين مناطق 39 درصد از كل محدودة سبز را تشكيل مي‌دهند. 28 درصد از فضاهاي سبز نيز از نظر زيبايي‌شناختي متوسط تا خوب است. پارك جنگلي وردآورد، لتمال ‌كن و نيمة غربي آبشار تهران با 33 درصد كمترين ارزش زيبايي‌شناسي را دارند. اگرچه زيبايي‌شناسي فرايندي جامع است، تأكيد بر تعدادي از شاخص‌ها دشوار است و ممكن است در مطالعات مختلف نتايج متفاوتي به‌همراه داشته باشد. همچنين چالش اصلي اين است كه زيبايي‌شناسي نگراني اصلي پژوهشگران و نظريه‌پردازان شهري نيست.

this article has no abstract