پيشگيري اجتماعي از جرائم موادمخدر و روانگردان كودكان در نظام عدالت كيفري

Social Prevention of Drug Trafficking in the United States, Canada, and Iran

مقدمه: رويكرد سنتي به جرائم كودكان بهطور عام و جرائم موادمخدر بهطور خاص، عمدتاً مبتني بر اقدامات تنبيهي بوده كه از سوي نظام قضايي و ضابطان قضايي اعمال ميشده است. با اين حال، رويكردهاي جديد، بر مشاركت اجتماعي و پيشگيري اجتماعي تأكيد دارند. پيشگيري اجتماعي هم در سطح تقنيني، هم در سطح قضايي و هم در سطح اجرايي، از جرائم موادمخدر كودكان بر ارتقاي توانمندي كودكاني كه بيشترين امكان ارتكاب جرائم در مورد آن‌ها وجود دارد، تأكيد ميكند. روش: تحقيق حاضر با رويكرد توصيفي- تحليلي انجام شده است؛ بدين صورت است كه رويكردهاي سياست جنايي ايالات متحده آمريكا، كانادا و ايران در پيشگيري اجتماعي از جرائم كودكان مورد سنجش و ارزيابي قرار گرفته است. در پايان، ضمن توجه به هر يك از اين رويكردها و مطالعه منابع آن‌ها، نقاط ضعف در اين خصوص ارائه شده است. يافته‌ها: يافته‌ها در تحقيق حاضر نشانگر اين موضوع است كه پيشگيري اجتماعي از جرائم كودكان، هم در ايالات متحده و هم در كانادا و ايران، در سه سطح پيشگيري «جامعهمحور»، «خانوادهمحور» و «مدرسهمحور» دنبال ميشود. نتيجهگيري: نتايج حاصل از تحليل يافته‌ها نشان ميدهد كه در سياست جنايي ايالات متحده، برنامه‌هاي پيشگيرانه اجتماعي مانند آموزش مهارتهاي اجتماعي كودكان، مديريت مدرسه، مديريت كلاسهاي درس، بازسازماندهي سطوح مدارس يا كلاسهاي آن‌ها و افزايش خودكنترلي كه از رفتارهاي شناختي يا روشهاي دستوري رفتاري دنبال ميشود. در كانادا نيز برنامه‌هاي پيشگيري از جرائم كودكان مانند مراقبتهاي روزانه از كودكان و آموزش مهارتهاي والدين همراه با كودكان صورت ميپذيرد. در ايران نيز برنامه‌هاي پيشگيري در سطح مدارس، خانواده، نهادهاي ديني، و از طريق سازمانها و نهادهاي فرهنگي اجتماعي متولي و مشاركتهاي اجتماعي و سمنها اجرا ميشود.

Background and Purpose: The traditional approach to juvenile delinquency in general and drug offenses in particular, has been largely based on punitive measures imposed by the judiciary and judicial officers. However, new approaches emphasize social participation and social prevention. Social prevention, both at the legislative and judicial levels, as well as at the executive level of children's drug offenses, emphasizes the empowerment of children who are most likely to commit crimes. Method: The present study was conducted with a descriptive-analytical approach; in this way, the criminal policy approaches of the United States, Canada, and Iran in the social prevention of children's crimes have been assessed and evaluated. In this regard, it is presented. Results: The findings in the present study indicate that social prevention of juvenile delinquency in both the United States and Canada and Iran is pursued at three levels: comprehensive prevention and family-centered prevention and school-based prevention. Conclusions: The results of the analysis of the findings show that in US criminal policy, social prevention programs such as teaching children's social skills, school management, classroom management, reorganizing school or classroom levels and increasing self-control of behaviors Cognitive or behavioral grammatical methods are followed. In Canada, there are programs to prevent child crimes, such as day-to-day child care and parent-child skills training. In Iran, prevention programs are implemented at the level of schools, families, religious institutions, and through responsible organizations and cultural and social institutions and social partnerships and organizations.