بررسي اثر ترتيب اجراي 12 هفته تمرين تركيبي بر CTRP3، TNF-α، IL6 و مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: هدف از مطالعه‌ي حاضر بررسي اثر ترتيب اجراي دوازده هفته تمرين تركيبي بر CTRP3، TNF-α، IL6 و مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به ديابت نوع دو بود. مواد و روش ­ها: 36 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 در سه گروه 12 نفري شامل گروه شاهد (با ميانگين سني 3/11±38/20)، گروه تمرين تركيبي هوازي- مقاومتي (با ميانگين سني 3/69±37/63)، و گروه تمرين تركيبي مقاومتي-هوازي (با ميانگين سني 3/76± 38/77) تقسيم شدند. تمرين تركيبي شامل؛ تمرين هوازي با شدت 80 تا 95 درصد ضربان قلب بيشينه، تمرين مقاومتي با شدت 60 تا 85 درصد يك تكرار بيشينه بود. متغيرهاي آنتروپومتري و سطوح سرمي TNF-α، IL6، CTRP3 و شاخص مقاومت به انسولين قبل و بعد از دوره‌ي تمريني اندازه‌گيري شد. براي تجزيه‌ و تحليل از آزمون آناليز واريانس با اندازه‌هاي مكرر استفاده شد و سطح معناداري كمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. يافته­ ها: اثر اصلي در گروه‌هاي تمريني كاهش معنا‌دار در سطوح سرمي TNF-α، IL6 و افزايش معنا‌دار در سطوح CTRP3 نشان داد (0/001=p). اثر تعاملي بين گروه‌هاي تمريني نسبت به گروه شاهد در پس آزمون در سطوح سرمي TNF-α و IL6 داراي اختلاف معنا‌دار بود (0/001=p)، اما بين گروه‌هاي تمرين تركيبي تغييرات مشابه بود (1/00=p). اثر تعاملي CTRP3 افزايش معنا‌داري را در پس آزمون بين گروه‌هاي شاهد و تمرين تركيبي نشان داد (0/001=p) و بيشترين افزايش CTRP3 در گروه هوازي- مقاومتي بود (0/004=p). علي‌رغم بهبود شاخص مقاومت به انسولين در پس آزمون، اختلاف معنا‌داري بين گروه‌ها مشاهده نشد (0/08=p). نتيجه­ گيري: استفاده از تمرين تركيبي به ويژه با ترتيب تمرين هوازي- مقاومتي سبب كاهش سايتوكاين‌هاي پيش التهابي و افزايش سايتوكاين‌هاي ضدالتهابي گرديد. از اين رو؛ تمرين تركيبي به ويژه با ترتيب هوازي ـ مقاومتي براي بيماران داراي ديابت نوع 2 توصيه مي‌شود.

Introduction: The purpose of the present study was to investigate the effect of twelve weeks of combined exercise training on CTRP3, TNF-, IL6 and insulin resistance in women with type 2 diabetes. Materials and Methods: Thirty-six patients were divided into three groups, i.e. The control group (38.20±3.11 years), the aerobic-resistance combined exercise group(37.63±3.69 year) and the resistance aerobic combined exercise group(38.77±3.3 years). The training program for the combined exercise groups consisted of aerobic exercise with 80 to 95% maximal heart rate, resistance training with 60 to 85% 1RM intensity for 12 weeks (three sessions per week) with different anthropometric variables and levels. Serum TNF-, IL6, CTRP3 and insulin resistance index were measured before and after exercise. Analysis of variance was performed using 2-way repeated measures of ANOVA and the significance level was set at <0.05. Results: The main effect showed a significant decrease in serum levels of TNF- (p=0.001), IL6 (p=0.001) and a significant increase in CTRP3 in the training group (p=0.001). The interactive effect differed significantly between training groups in the post-test, compared to the control group (p=0.001), whereas the changes were similar between training groups. (P=0.001). The interactive effect of CTRP3 showed a significant increase in the post-test between controls and the combined training groups (p=0.001) and the highest increase of CTRP3 was in aerobic-resistance group (p=0.004). There was no significant difference between the groups despite improvement of insulin resistance index (p=0.08). Conclusion: To conchide, based on the results, the use of combined exercise, especially in the order of aerobic-resistance training, decreased the pro-inflammatory cytokines and increased anti-inflammatory cytokines, combination training is recommended for patients with type 2 diabetes.