تحليل رابطۀ ميان شكل گيري و تداوم استقرار محوطه هاي دورۀ نوسنگي با بستر محيطي آن ها در دشت سرفيروزآباد كرمانشاه، غرب زاگرس مركزي

محيط جغرافيايي، به ويژه بستر طبيعي آن، پهنة همة كنش ها و واكنشهاي حاصل از پديدههاي مستقر در سطح زمين است. محيط طبيعي مهمترين عامل در جهت شكل گيري سكونت گاه هاي انساني خصوصاً در ادوار مختلف است. عواملي همچون ارتفاع از سطح دريا، شيب، ساختار زمين شناسي، گسل، منابع آب، خاك، پوشش گياهي، و كاربري اراضي هر كدام بسترهاي طبيعي اند كه در پراكنش استقرارهاي انساني نقش مؤثري دارند. هدف از اين پژوهش بررسي نقش عوامل محيطي و ميزان تأثير آنها در مكان گزيني سكونت گاه هاي نوسنگي دشت سرفيروزآباد است. به منظور دستيابي به اهداف پژوهش، يازده معيار طبيعي به عنوان عوامل محيطي يا متغير مستقل و مساحت محوطه هاي باستاني به عنوان متغير وابسته درنظر گرفته شد. به منظور بررسي اين عوامل، از نرمافزار ArcGis و SPSS و روش هاي تحليل كمّي از نوع آمار استنباطي با روش همبستگي پيرسون استفاده شد. علاوه برآن، براي بررسي ميزان تأثير چند متغير مستقل در متغير وابسته از رگرسيون خطي چندگانه استفاده شد. نتايج نشان ميدهد كه محوطه هاي دورة نوسنگي با عوامل طبيعي از جمله شاخه هاي فرعي رودخانه ها يا مسيل هاي فصلي، مسيرهاي فرعي يا خاكي، و درجة شب رابطة مستقيمي دارند و تعدادي از ديگر عوامل محيطي نيز رابطة اندكي با محوطه هاي باستاني دارند.

This article has no abstract