عنوان مقاله :
تأثير آموزش اختصاصي‌سازي حافظه سرگذشتي بر افسردگي و نشخوار فكري اشتراكي در دانشجويان افسرده
عنوان به زبان ديگر :
The effectiveness of autobiographical memory specificity training on depression and co-rumination in depressed students
پديد آورندگان :
پورسعيد اصفهاني، مهرنوش دانشگاه اصفهان - دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي - گروه روان‌شناسي، اصفهان، ايران , توكلي، ماه‌گل دانشگاه اصفهان - دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي - گروه روان‌شناسي، اصفهان، ايران , نشاط دوست، حميدطاهر دانشگاه اصفهان - دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي - گروه روان‌شناسي، اصفهان، ايران
كليدواژه :
افسردگي , آموزش اختصاصي‌سازي حافظه , حافظه سرگذشتي , نشخوار فكري اشتراكي
چكيده فارسي :
مقدمه: كاهش خاص بودن حافظه به عنوان يكي از فرآيند‌هاي شناختي اصلي در افسردگي مطرح شده است. هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير آموزش اختصاصي‌سازي حافظه سرگذشتي بر افسردگي و نشخوار فكري اشتراكي در دانشجويان دختر افسرده دانشگاه اصفهان در سال تحصيلي 97-96 بود.
روش كار: اين پژوهش از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون_پس آزمون همراه با پيگيري دو ماهه بود. تعداد 20 نفر از دانشجويان دختر افسرده به شيوه هدفمند انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار داده شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه افسردگي بك–نسخه دوم، پرسشنامه نشخوار فكري اشتراكي بود. گروه آزمايش آموزش اختصاصي‌سازي حافظه سرگذشتي را به مدت 5 جلسه هفتگي، دريافت كردند و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. تحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس انجام گرفت.
يافته‌ها: بر طبق نتايج، آموزش اختصاصي‌سازي حافظه سرگذشتي منجر به بهبود افسردگي در مرحله پس‌آزمون و پيگيري در گروه آزمايش شده است (0/05>P). همچنين نتايج پژوهش نشان داد كه آموزش اختصاصي‌سازي حافظه سرگذشتي تأثير معناداري بر نشخوار فكري اشتراكي گروه آزمايش در مرحله پس‌آزمون و پيگيري نداشته است.
نتيجه‌گيري: به طور كلي، ميتوان نتيجه گرفت كه آموزش اختصاصي‌سازي حافظه سرگذشتي روش مؤثري براي كاهش افسردگي است و با توجه به سهولت و تعداد كم جلسات اين آموزش، ميتوان از آن در كنار ساير درمان‌ها براي كاهش آسيب‌پذيري به افسردگي سود جست.
چكيده لاتين :
Introduction: Reduced specificity of memories is one of the significant cognitive processes
in depression. This study aimed to examine the impact of autobiographical memory
specificity training on depression and co-rumination in depressed female students of
Isfahan University in 2018.
Methods: The research was semi-experimental and designed using the pre-test and
post-test for both experimental and control groups with a two-month follow-up period.
Twenty depressed female students were selected as purposive sampling, and they were
randomly assigned to two groups of experimental and control. The research tools were
the Beck Depression Inventory (BDI-II) and Co-Rumination Questionnaire (CQ). The
experimental group underwent autobiographical memory specificity training for five sessions
per week, and the control group received no intervention. The data were analyzed
using analysis of covariance.
Results: According to the results of the research, the autobiographical Memory Specificity
Training led to improved depression in the experimental group in the post-test
(P>0.05) and follow-up (P<0.05). Consequently, the results showed that the autobiographical
memory specificity training had no significant effect on the experimental
group’s co-rumination scores in the post-test and follow-up.
Conclusion: Generally, it can be concluded that autobiographical Memory Specificity
Training is an effective way to reduce depression. Due to the ease and a low number of
sessions, this training can be used along with other treatments to reduce the vulnerability
to depression.
عنوان نشريه :
تازه هاي علوم شناختي
