مردم‌شناسي مخاطب تئاتر با رويكرد شناخت نياز فرهنگي (نمونه موردي تئاتر شهر و تالار وحدت)

Anthropological Identification of the Theater Audiences with an Attitude to Understand the Cultural Demands (A Case Study of Shahr Theater (City Theater) and Talare Vahdat (Unity Hall)) Sharareh Jalali

در پژوهش حاضر نه به دنبال آسيب ­شناسي بحران مخاطب و نه در پي راهكار­هاي جذب مخاطب در تئاتر بوديم، بلكه با رويكردي مردم­شناختي و با استفاده از مؤلفه ­هاي اين رشته سعي بر آن داشتيم با طرح پرسش­هايي مرتبط به هم، شناختي نسبي از مردمي كه در حال حاضر جمعيت مخاطبان تئاتر را تشكيل مي­دهند و به تئاتر شهر و تالار وحدت به عنوان دو قطب اصلي تئاتر كشور مراجعه مي­كنند، به نتايجي برسيم. بر اين اساس وارد ميدان شده و از بين مخاطبان با توجه به سن و جنسيت آن­ها 70 نفر را به صورت اتفاقي انتخاب كرده و با هر يك در حدود 40 تا 50 دقيقه به مصاحبه پرداختيم. روش تحقيق در اين پژوهش، كيفي بوده و ابزار تحقيق مصاحبه نيمه ­ساختار يافته است. پس از جمع­ بندي مصاحبه ­ها و دسته ­بندي مضامين به تفسير داده­ هاي به دست آمده پرداخته و در نهايت به اين نتايج رسيديم كه اكثر مخاطبان صرفاً جهت گذران اوقات فراغت و نه بر اساس نياز فرهنگي به تماشاي تئاتر مي­ نشينند و چنان چه به لحاظ اقتصادي در مضيقه نباشند، سفر و تفريحات ديگر را به تئاتر ترجيح مي­دهند. مصاحبه شوندگان در مجموع به ده علت براي مراجعه به تئاتر اشاره كردند كه مهم­ترين آن­ها «صرفا جهت پر كردن اوقات فراغت» بود. اكثر مخاطبان تئاتر داراي ذائقه­ هاي مشابه و در نتيجه ترجيحات فرهنگي يكسان مي­باشند. بالاي 40 % از جامعه آماري مورد نظر داراي ميزان بالايي از سرمايه فرهنگي عينيت يافته بوده و در سرمايه فرهنگي تجسد يافته دچار فقر هستند. برخلاف ذهينت حاكم بر فضاي تئاتر، بيش از 60% از مخاطبان را فارغ‌التحصيلان و يا دانشجويان رشته­ هايي غير از هنر تشكيل مي­دهند.

In the present research, we have neither been pursuing to have a pathological study of the audience crises not to search for approaches to absorb audiences in theater but through an anthropological attitude and using the components of this field , it has tried to put forth interlinked questions to gain a relative understanding of the people who form the audience population of the theater at present time, those who refer to the "Theater Shahr" (City Theater) and "TalarVahdat" (Unity Hall) as the two main poles of theater nationwide. On this basis, 70 people have been chosen randomly out of the audiences with regard to their age and gender and have been interviewed with each of them for about 40 to 50 minutes. The research methodology was qualitative and the instrument was the semi-structured interview. After summing up the interviews and classifying the motifs, the data were interpreted. The results show that, the most of the audiences see theater merely for filling their leisure time rather than cultural demands. If they were not restricted economically, then they would have preferred trip or other recreations. The interviewees cited a total of ten reasons for going to the theater, the most important of which was "purely for leisure". Theater audiences have similar tastes and consequently the same cultural preferences. Over 40% of the concerned statistical population have a high rate of objectified cultural capital and suffer from poverty in the embodied cultural capital. Despite to the mentality ruling over the atmosphere of the theater, more than 60% of the audiences are comprised of the graduates or students of fields of study apart from art.