بررسي اثرات ضد التهابي نئوستيگمين در مدل التهابي حاد Air Pouch در موش صحرايي نر

Acute Anti-Inflammatory Effects of Neostigmine in the Rat Air Pouch Model of Inflammation

مقدمه: اين مطالعه، با هدف بررسي اثرات نئوستيگمين بر روي شاخص‌هاي التهابي و تغييرات هيستوپاتولوژي بافت گرانولوماتوز انجام شد. روش‌ها: مدل Air pouch در شش گروه از موش‌هاي صحرايي نر نژاد Wistar ايجاد شد. در ناحيه‌ي پشتي حيوان بيهوش شده، هواي استريل (10 و 20 ميلي‌ليتر) به ترتيب در روزهاي اول و سوم تزريق شد. جهت القاي التهاب، در روز ششم 2 ميلي‌ليتر كاراژنين (1 درصد) به داخل Pouch تزريق شد. هم‌زمان با كاراژنين، نرمال سالين به عنوان شاهد و نئوستيگمين با دزهاي 35، 70، 140، 200 و 310 ميكروگرم بر كيلوگرم به داخل صفاق تزريق شد. بعد از 6 ساعت، موش‌ها كشته شدند و مايع داخل Pouch براي تعيين حجم اگزودا و شمارش لكوسيتي جمع‌آوري شد. بافت گرانولوما خارج شد و پس از تعيين وزن، خصوصيات هيستوپاتولوژيك آن مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: دز 70 ميكروگرم بر كيلوگرم نئوستيگمين ميزان تجمع لكوسيتي (0/050 > P)، حجم اگزودا (0/001 > P) و وزن بافت گرانولوماتوز (0/001 > P) را در مقايسه با گروه شاهد كاراژنين، با تفاوت معني‌داري كاهش داد. در عين حال، دز 200 ميكروگرم بر كيلوگرم دارو باعث افزايش مقادير شاخص‌هاي التهابي پيش‌گفته گرديد (0/050 > P). نتايج مطالعات هيستوپاتولوژيك بافت گرانولوماتوز نشان داد كه دزهاي بالاتر نئوستيگمين اثرات ضد التهابي بيشتري در مقايسه با گروه شاهد ايجاد مي‌كنند. نتيجه‌گيري: با وجود اثرات متفاوت نئوستيگمين در مدل التهابي Air pouch، در مجموع دزهاي پايين نئوستيگمين اثرات ضد التهابي بيشتري بر روي شاخص‌هاي التهاب محيطي نشان دادند. با توجه به مكانيسم‌هاي متنوع پيشنهادي، احتمال مي‌رود اين اثرات به واسطه‌ي عملكرد مجموعه‌اي از اثرات تنظيمي نئوستيگمين بر سيستم ايمني ايجاد مي‌شود.

Background: The aim of this study was to evaluate the effects of neostigmine on inflammatory parameters and histopathological changes of granulation tissue. Methods: The Air Pouch model was developed in six groups of male Wistar rats. Briefly, the rats were anesthetized, and then 20 ml and 10 ml of sterile air were injected subcutaneously (SC) on the back of the animals on days 0 and 3, respectively. On day 6, inflammation was induced by injection of 2 ml of carrageenan 1% into pouches. Normal saline as control and neostigmine (35, 70, 140, 200, and 310 µg/kg) was administered intraperitoneally (IP) concurrently with carrageenan. After 6 hours, the rats were sacrificed; pouch fluid was collected to determine exudate volume and the number of accumulated cells. The pouches were dissected out and weighed, and histopathological characteristics were evaluated. Findings: Neostigmine (70 µg/kg) reduced leukocyte accumulation (P < 0.050), exudate volume (P < 0.001), and granulation tissue weight (P < 0.001) compared to the carrageenan control group. Inflammatory parameters were increased by neostigmine 200 μg/kg (P < 0.050). The results of histopathological studies of granulation tissue showed that higher doses of neostigmine provided more anti-inflammatory effects. Conclusion: From this study, it may be concluded that in the air pouch inflammatory model, neostigmine at different doses has different effects on peripheral inflammation. These effects are likely mediated by regulatory effects of the agent on the immune system.