سنجش جيوه ادرار در دانشجويان و اساتيد دانشكده دندانپزشكي داراي مواجهه با بخارات جيوه به روش جذب اتمي بخار سرد

Measuring mercury in urine among students & professors at the faculty of dentistry exposed to mercury vapor by cold vapor atomic absorption technique

مقدمه: دندانپزشكان، به‌دليل مواجهه شغلي با آمالگام، در معرض استنشاق بخار جيوه هستند كه سلامتي آن‌ها را به مخاطره مي‌اندازد. هدف از انجام اين مطالعه تعيين تأثير بخار جيوه بر غلظت جيوه ادرار دانشجويان و متخصصان دندانپزشكي يكي از دانشكده‌هاي دندانپزشكي ايران بود. روش بررسي: جامعه مورد مطالعه شامل 40 نفر از دانشجويان و 10 نفر اساتيد دندانپزشكي بودند. نمونه ادرار در پايان وقت كاري جمع‌آوري و غلظت جيوه آن با روش طيف‌سنجي جذب اتمي بخار سرد اندازه‌گيري شد. پرسشنامه‌اي به منظور تعيين تاثير برخي عوامل شخصي و محيطي بر ميزان جيوه ادراري توسط افراد تكميل شد. آناليز اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss انجام شد. يافته‌ها: ميانگين جيوه ادرار دانشجويان دندانپزشكي μg/l 4/34 ± 15/18 و متخصصين ترميمي μg/l 1/05 ± 4/11 بدست آمد. اختلاف معني داري بين غلظت ادراري جيوه در دو گروه فوق وجود داشت (0/001>P). در اساتيد بين جيوه ادراري و ساعت كاري در روز همبستگي منفي بدست آمد (r=-0/789 ،P=0/007). همچنين در اين مطالعه بين جيوه ادراري با جنس، سن، نوع آمالگام مصرفي، مصرف سيگاري و تعداد ترميم هاي آمالگامي از لحاظ آماري ارتباط معني‌داري وجود داشت. نتيجه‌گيري: اگرچه سطح جيوه ادراري تمام نمونه‌ها از مقدار توصيه شده توسط ACGIH كمتر بود با اين حال توصيه مي‌شود به طور مرتب ميزان جيوه محيط كار دندانپزشكان ارزيابي گردد.

Introduction: Dentists are exposed to mercury vapor due to the occupational exposure to amalgam, which can endanger their health. The aim of this study was to determine the effect of mercury vapor on urinary mercury concentration of dental students and the restorative specialists in one of the dental schools of Iran. Methods: The study population consisted40 dental students and 10 restoration specialists. Sample urine at the end of work time was collected, and the concentration of mercury in urine was measured by cold vapor atomic absorption spectrophotometry. A questionnaire was completed to determine the effects of some personal and environmental factors on the amount of urinary mercury. Data were analyzed using SPSS-22 software. Results: The mean concentration of urinary mercury in dental students was 15.18±4.34μg/L and the restoration specialists were 4.11±1.05μg/l. In addition, there was a significant difference between the concentrations of urinary mercury in the two groups (P <0.001). At specialist professors there was a negative correlation between urinary mercury and working hours per day (r=-0.78, p=0.007). Also, in this study, there was a significant relationship between urine mercury and sex, age, type of amalgam consumed, consumption of smoking and the number of amalgam restorations. Conclusion: The level of urine mercury in all samples was lower the recommended amount of ACGIH. The study is recommended mercury level monitoring for regularly evaluation of the workplace.