ساخت اجتماعي طلاق توافقي در ايران

Social construction of Consent Divorce in Iran

تحولات اجتماعي يكي­از عرصه ­هاي مهم تحقيق در علوم اجتماعي به شمار مي­روند. پديده طلاق توافقي در جامعه ايراني يكي از مصاديق تحول در نهاد خانواده و ازدواج است. در اين مقاله سعي شده تا روند تغييرات اين پديده با چگونگي ساخت يابي اجتماعي آن فهم و تحليل شود. براي اين منظور از رويكرد «واقع‌گرايي تحليلي» و به طور خاص «نظريه اراده‌گرايانه كنش» تالكوت پارسنز جامعه‌شناس ساختارگراي آمريكايي بهره گرفته شد. روش مورد استفاده در اين تحقيق، كيفي و از نوع تحليل ثانويه بوده و براي گردآوري داده‌ها از پيمايش‌ها و تحقيقات پيشين بهره گرفته شده است. يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه طلاق توافقي متأثر از دو ساحت عيني و ذهني ساخت اجتماعي مي‌يابد. ساحت ذهني آن مربوط به تحول در الگوهاي همسرگزيني و تغيير در ساختار اقتدار خانواده و ساحت عيني آن مربوط به اطاله دادرسي دعاوي خانوادگي در دادگاه‌هاي خانواده و نيز زيست جهان جنسي دنياي امروز مي‌گردد.

Social developments are among the most important areas of research in the social sciences. An agreement on divorce in the Iranian society is one example of the transformation of the family and marriage institutions. In this paper, we try to understand and analyze the process of changing this phenomenon with its social construction. For this purpose, the analytical realism approach, and in particular the voluntary action theory, was used by American structuralism sociologist Talcott Parsons.