استفادۀ آسيب زا از شبكه هاي اجتماعي مجازي در مادران (مطالعه كمي و كيفي)

در پژوهش حاضر به بررسي رابطه استفاده آسيب‌­زا از شبكه­‌هاي مجازي از سوي مادران با رضايت زناشويي آنها، رابطه آنها با فرزندان و مشكلات رفتاري فرزندانشان پرداخته شده است. روش پژوهش از نوع روش آميخته تبييني است كه در دو بخش كمي و كيفي انجام شده است. در بخش كمي 323 نفر از مادراني كه داراي فرزندان پيش‌­دبستاني بودند با نمونه­‌گيري دردسترس برگزيده شدند و به سؤالات ابزار­هاي پژوهش شامل پرسشنامه جمعيت­‌شناختي، پرسشنامۀ محقق­‌ساخته استفادۀ آسيب­‌زا از شبكه­‌هاي اجتماعي مجازي، پرسشنامه توانايي ها و مشكلات كودكان (گودمن، 1997)، مقياس سنجش رابطه (هندريك، 1988) و مقياس رابطه والد- كودك (پيانتا، 1992) پاسخ دادند. روش پژوهش در اين بخش از نوع همبستگي است. براي تحليل داده­‌ها از نرم افزار­هاي SPSS و Amos و همچنين ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي ساده و مدل معادلات ساختاري استفاده شده است. در بخش كيفي از روش پديدارشناسي استفاده شده و ابزار مورد استفاده مصاحبه نيمه‌­ساختاريافته است. نمونه مورد نظر در بخش كيفي 17 نفر از مادراني بودند كه به استفاده از شبكه‌­هاي مجازي وابستگي داشتند. اين افراد با نمونه­‌گيري هدفمند، از گروه هاي انتهايي برگزيده شدند. براي تجزيه و تحليل داده‌­ها از كدگذاري نظري شامل كدگذاري باز، محوري و گزينشي استفاده شده است. نتايج پژوهش در بخش كمي نشان داد كه رضايت زناشويي و رابطه مادر- كودك در ارتباط استفاده آسيب‌­زا و مشكلات رفتاري نقش واسطه­‌اي معنادار دارند. نتايج بخش كيفي همگي در تأييد نتايج بخش كمي بود و نشان داد كه وابستگي به شبكه­‌ها در ارتباط با همسر و فرزند مداخله مي­‌كند و سبب ايجاد مشكلات رفتاري در كودكان مي­‌شود.

This article has no abstract