چگونگي استقرار مهاجران گرجي در ايران دوره صفوي

بدون عنوان

ايران از ديرباز به سبب موقعيت سوق الجيشي به عنوان چهارراه عبور گروه ها و اقوام مختلف شناخته شده است. گاه ايران خود مقصد مهاجرت بوده و گاه واسط مهاجرت به مكاني ديگر. گاه مهاجرت خودخواسته بوده و گاه به اجبار سياسي يا مذهبي. يكي از گروه هاي قومي ساكن در ايران گرجي ها هستند. تا بحال حضور گرجي ها در ايران به مثابه گروهي اسير تلقي شده كه توسط شاهان صفوي در جنگ با كفار اسير و به تدريج در دستگاه حكومتي و جامعه ايراني وارد شدند. در اين مقاله به عنوان اقليت قومي نگريسته مي شود كه مجبور به مهاجرت از موطن خود به سرزمين مجاور شده اند و از آنجا كه مانند مهاجرت اختياري، حق انتخاب محل مهاجرت را نداشته اند به منظور سازگاري با جامعه جديد و دستيابي به امنيت اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي در محيطي كه به آنها به عنوان گروهي اسير نگريسته مي شود، دست به اقداماتي زدند. بر اين اساس، مساله اين مقاله آن است، سازگاري اجباري گرجي ها در چارچوب جامعه ايراني عصر صفوي چگونه بود. برآيند داده هاي موجود بيانگر آن است، نخستين اسراي گرجي با درك اين موضوع كه در سرزمين جديد به عنوان اسير و به منظور حفظ جامعه اقليت خود، به جايگاه سياسي، اقتصادي و اجتماعي نياز دارند، با بهره گيري از وضعيت سياسي دربار و نياز شاهان صفوي جهت كاهش قدرت اهل قلم و اهل شمشير، خود را به شاهان صفوي نزديك كرده و توانستند در ساختار سياسي قدرت جايگاه محكي بدست آوردند. مهاجران بعدي با كمك شبكه حمايتي مهاجران نخستين توانستند، اين زنجيره را محكم كرده و به نوعي امنيت اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي براي ساختارهاي جامعه گرجي ايران دست يابند.

فاقد چكيده