عنوان مقاله :
اثربخشي تلفيقي آموزش مهارت‌هاي اجتماعي و درمان شناختي‌رفتاري بر سرسختي و شيوه‌هاي حل مسئله در افراد داراي معلوليت جسمي
عنوان به زبان ديگر :
Evaluate of the Combination Effectiveness of Social Skills Training and Cognitive-Behavioral Therapy to Hardiness and Problem Solving Methods in Persons with Disabilities
پديد آورندگان :
استاديان خاني، زهرا دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران مركزي , فدايي مقدم، مليحه دانشگاه پيام نور تهران جنوب
كليدواژه :
مهارت هاي اجتماعي , درمان شناختي رفتاري , سرسختي , شيوه هاي حل مسئله
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: پژوهش حاضر به‌منظور بررسي تأثير تلفيق آموزش مهارت‌هاي اجتماعي و درمان شناختي‌رفتاري بر سرسختي و شيوه‌هاي حل مسئلۀ افراد داراي معلوليت جسمي انجام شد.
روش بررسي: جامعۀ پژوهش حاضر شامل دويست نفر معلول حركتي سازمان بهزيستي شهر قم بود كه از ميان نمونه‌اي شامل سي نفر دختر و پسر (پانزده نفر گروه كنترل و پانزده نفر گروه آزمايش) با روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب شدند. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي بود و شركت‌كنندگان در يك مداخلۀ دوونيم ماهه، به‌مدت ده جلسۀ 120دقيقه‌اي آموزش ديدند. سپس با استفاده از طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل و اجراي پرسش‌نامه‌هاي سرسختي كوباسا و شيوه‌هاي حل مسئلۀ كسيدي و لانگ اطلاعات لازم جمع‌آوري شد. به‌منظور تحليل داده‌ها از آزمون تحليل كوواريانس استفاده شد.
يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش تلفيقي مهارت‌هاي اجتماعي و درمان شناختي‌رفتاري در افزايش سرسختي روان‌شناختي و همچنين افزايش در شيوه‌هاي حل مسئله اعم از (درماندگي 0٫001>p، مهارگري 0٫001>p، خلاقيت 0٫001>p، اعتمادبه‌نفس 0٫005=p، سبك اجتناب 0٫016=p و سبك رويارويي 0٫001>p) مؤثر بوده است. آموزش تلفيقي مهارت‌هاي اجتماعي و درمان شناختي‌رفتاري به افراد داراي معلوليت حركتي، باعث كاهش اضطراب (به‌ويژه اضطراب اجتماعي) در آنان شد. همچنين به افزايش سرسختي (0٫001>p)، مقاومت و سازگاري با وضعيت جسمي‌شان منجر شد و باعث شد مهارت حل مسئله در آن‌ها بهبود يابد.
نتيجه‌گيري: آموزش تلفيقي مهارت‌هاي اجتماعي و درمان شناختي‌رفتاري بر سبك‌هاي حل مسئله و سرسختي افراد داراي معلوليت حركتي مؤثر است.
چكيده لاتين :
Objective: The aim of this research was to consider social skills training, cognitive therapy and way of solving the problem of low mobility of
Qom welfare by consolidation.
Methods: Research samples was made of 200 disabled people from all parts of the Qom city (center of Iran) that 30 individuals were selected
randomly. Samples divided to two groups (15 for control group and 15 for test group) at the age of 20–30 and high school education. They were
in an institute under the responsibility of welfare. This method was half–examined and participants were taught in 10 sections each 120 minute
for 75 days. Then we gathered information according to pre–examined–past examined plan in control group and implementation hardiness
questionnaire Kubasa and Cassidy and Long problem solving procedures. Data were analyzed by covariance.
Results: The results showed that Integrated teaching social skills and cognitive therapy increased psychological hardiness as well as increased
problem–solving styles including (failure p<0.001, control p<0.001, creativity p<0.001, confidence p=0.005, style and light to avoid
confrontation p=0.016 & p<0.001) were effective. Combined social skills training and cognitive–behavioral therapy for people with motor
disabilities reduced their anxiety (especially social anxiety). It also led to increased stiffness (p<0.001), resistance and adaptation to their physical
condition and improved problem solving skills.
Conclusion: Blended learning social skills and cognitive–behavioral therapy is effective problem–solving and tenacity disability.
عنوان نشريه :
مطالعات ناتواني
