كليدواژه :
مسكن , شاخص‌هاي مسكن , تحليل عاملي , لكه‌هاي داغ و سرد , شهر اروميه
چكيده فارسي :
شناخت مسائل كيفيت مسكن در كنار ساير مسائل، از موارد اساسي در برنامه‌ريزي مسكن است. مسكن مكاني فيزيكي است و به عنوان سر پناه، نياز اوليه و اساسي خانوار به حساب مي‌آيد.در اين سرپناه كميت و كيفيت مسكن گوياي وضعيت اجتماعي_اقتصادي شهري است. مسكن به عنوان جزئي از توسعه اقتصاد ملي مطرح است. پرداختن به شاخص هاي مسكن را مي‌توان اصلي‌ترين ابزار برنامه ريزي واز حساس‌ترين مراحل برنامه‌ريزي دانست. عرصه مسكن به منظور تأمين رشد اجتماعي، علاوه بر واحد مسكوني، محيط پيرامون آن را نيز در برمي‌گيرد. مسلماً شناسايي سطوح كيفيت مسكن در مناطق مختلف شهري گامي موثر در تبيين سطوح كيفيت زندگي و حس رضايت‌مندي ساكنين شهرها است. شاخص‌هاي مورد بررسي در اين پژوهش شامل مسكن امن با پايداري و دوام سازه‌اي و فضايي مناسب براي زندگي است. در مقاله حاضر تلاش بر اين است كه كيفيت مسكن در كلان شهر اروميه بر اساس آمار موجود ارزيابي شود. بدين منظور از روش توصيفي و تحليلي با استناد به داده هاي موجود در مركز آمار ايران استفاده شده است. پس از تبديل داده هاي خام به 35 شاخص، تحليل عاملي در نرم افزار Spss انجام و چهار عامل به عنوان عوامل اصلي و چهار عامل به عنوان عوامل فرعي شناخته شد .نتايج تحليل عامل هاي در محيط GIS نشان دهندۀ توزيع نابرابر و نامناسب شاخص هاي كيفي مسكن در ميان شهروندان شهر اروميه است.بدين ترتيب كه 18/21 درصد از حوزه هاي شهري اروميه جزو حوزه هاي خيلي محروم، 18/18 درصد محروم، 53/53 درصد متوسط، 13/18 درصد برخوردار و 9/57 درصد كاملاً برخوردار هستند. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه خوشه‌هاي محروم در مناطق سه و دو و خوشه هاي برخوردار در مناطق يك و چهار استقرار يافته اند. اين وضعيت حاكي از وجود فاصله طبقاتي و دوگانگي در فضاي شهري و تفاوت در برخورداري شاخص هاي مسكن شهري اروميه در سال 1395 است.
چكيده لاتين :
Examining housing quality issues, among other things, is one of the key issues in housing planning. Housing is a physical place that is considered as a shelter and basic need of the family. The quantity and quality of housing reflects the socio-economic status of the city and many realities of society. Housing is an integrated part of the development of the national economy. Addressing housing indicators as the main planning tool can be considered as one of the most sensitive stages of planning. In order to ensure social growth, the housing sector, in addition to the housing unit itself, also includes the environment around it. Certainly, identifying housing quality levels in different urban areas is an effective step in explaining the quality of life and the sense of satisfaction of city dwellers. The indicators examined in the present study include indicators related to safe housing with sustainability and structural durability and a suitable living space. In the present article, an attempt is made to evaluate the quality of housing in Urmia metropolis based on available statistics. For this purpose, descriptive and analytical methods have been used based on the data available in the Statistics Center of Iran. The raw data in the Excel spreadsheet was converted to 35 indicators and entered into the SPSS software to perform factor analysis on them. To perform factor analysis, eight factors were identified, four of which were primary and the other secondary. The factors were then entered into the GIS environment and analyzed. The results indicate an unequal and inappropriate distribution of quality housing indicators in the city of Urmia. The results showed that 18.21% of the statistical areas are among the most deprived areas, 18.18% are deprived, 53.53% are average, 18.13% and 57.9% are completely deprived. It seems that more attention should be paid to areas 1, 2 and 3 to reduce inequalities to some extent. The results of this study showed that deprived clusters are appeared in regions 3 and 2, and delighted clusters in regions 1 and 4. This situation indicates the existence of class distance and dichotomy in urban space and the difference in having the studied indicators in 2011.
