تأثير گذاري انواع تخصيص درآمد منابع تجديد ناپذير نفت بر رشد اقتصادي ايران

Effects of Different Approaches to Use of NonRenewable (Oil) Resource’s Revenues on Iran’s Economic Growth

در اين مقاله تلاش گرديده است با توجه به آموزه هاي مكتب ادوار تجاري حقيقي جهت محاسبه ميزان تأثيرپذيري رشد اقتصادي ناشي از انواع تخصيص منابع تجديدناپذير نفت به‌صورت كمي براي اقتصاد ايران، اقدام به ساخت يك مدل تعادل عمومي براي اقتصاد ايران گردد و سه حالت تخصيص درآمد منابع تجديدپذير نفت (تخصيص به مخارج دولت، تخصيص بخشي از درآمد حاصل به دولت و بخشي سرمايه‌گذاري خارجي و تخصيص بر اساس قاعده هارتويك) بررسي گردد. نتايج حاصل از تحقيق حاكي از انطباق زياد نتايج با چالش پيش‌بيني شده در تئوري‌هاي اقتصاددانان بدبين بوده و استفاده از قاعده هارتويك (رشد تكنولوژي نمي‌تواند باعث رشد اقتصادي مناسب گردد و تنها اگر انباشت سرمايه بتواند جانشين منابع تجديد‌ناپذير گردد، ميتواند سطح توليد در بلندمدت حفظ گردد) به‌عنوان سياست براي رهايي از چالش مذكور و حفظ رشد بلندمدت براي كشور ايران را توصيه نموده است.

In this paper, we use the insights of the Real Business Cycles School, to calculate effects of different approaches to allocation of non-renewable (oil) resources‘ revenues on Iran‘s economic growth. We compare three different approaches, namely allocating the total revenue to the government, allocating some part of the revenue to the government and the rest to investing and allocating the revenue based on Hartwick lemma by using a General Equilibrium Model. The results show that to obtain the best results in terms of economic growth, we should allocate the revenues based on Hartwick lemma. In another word, technical growth can cause suitable economic growth only if accumulation of capital can replace the non-renewable (energy) resource‘s revenue.