واقع‌گرايي(مفهوم و اهميت آن در حكمت مدني متعاليه )

مسئله بودگي «واقعيت اجتماعي» براي اين حكمت، به امكان تأسيس علم انساني متناسب با فلسفه اسلامي باز مي‌گردد. در واقع پرسش از امكان تاسيس علم انساني مزبور (به نوعي)، به چالش كشيدن ظرفيت حكمت متعاليه به مثابه يك نظام فلسفي كامل است؛ به گونه‌اي كه عدم امكان تأسيس علوم انساني بر اساس آموزه‌هاي آن، به منزله نقص نظام فلسفه اسلامي تعبير خواهد شد. هدف اين مقاله، توضيح مفهوم و اهميت «واقع‌گرايي» براي كليت حكمت متعاليه است. مدعاي اين نوشته آن است كه «واقع‌‌گرايي» اهميتي اساسي در هستي‌شناسي، معرفت‌شناسي و نظام ارزشي حكمت مدني متعاليه دارد؛ به‌طوري كه تبيين واقع‌گرايانه امر اجتماعي تبديل به يك مسئله اساسي در حكمت مدني شده است. اين نوشتار نشان مي‌دهد كه چگونه مسئله بودگي «واقعيت اجتماعي» براي حكمت مدني، به امكان تأسيس علم انساني متناسب با حكمت متعاليه باز مي‌گردد. به همين منظور، در مقاله حاضر از روش اسنادي استفاده شده است و تلاش شده از سخنان بزرگان اين حكمت، براي مدعاي مقاله مستنداتي ارائه گردد. يافته‌هاي مقاله مي‌تواند براي بررسي موضوعاتي مانند ارائه نظريه واقع‌گرايي در امور اعتباري يا تبيين ظرفيت حكمت متعالي براي تأسيس علوم انساني به‌كار گرفته شود.