عنوان مقاله :
موادّ تصوير و دو كاربرد آن: لحن و وجوه كنايي
عنوان به زبان ديگر :
The Components of Imagery and Their Two Functions: Tone and Implicit Signification
پديد آورندگان :
نادعلي زاده، زهير دانشگاه دامغان - گروه ادبيّات نمايشي , رحيمي، ناصر دانشگاه سمنان - گروه زبان و ادبيّات فارسي
كليدواژه :
تصوير , تشبيه , وجوه كنايي , مشبّه به , عناصر تمثيل , لحن
چكيده فارسي :
تشبيه و در شكل عامّ‌تر آن تصوير، از منظرهاي گوناگون قابل تحليل است؛ يكي از اين منظرها مسئلۀ عناصر و مصالحي است كه در ساخت تصوير به‌كارمي‌روند و تأثير و نقشي كه اين عناصر در بلاغت شعر و معناهاي ضمني و كنايي دارند. ما در اين مقاله، پس از نگاهي اجمالي به برخي دلالت‌هاي تصوير، به دو كاركرد مهم در دلالت‌انگيزي موادّ تصوير خواهيم پرداخت: نخست، نقش اجزاي تصوير در ساخت و پرداخت «لحن» و اينكه چگونه با انتخاب عناصري متفاوت در تصوير مي‌توان لحن و فضايي متفاوت آفريد. لحن، حاصل همگوني و همسويي خانوادة كلمات است، امّا گاهي ناهماهنگي ميان واژگان و موضوع و مضمون، خود به خلق لحني با دلالت‌هاي كنايي و ضمني منجر مي‌شود. دوم، استعداد و ظرفيّت «مشبّهٌ‌به» و «عناصر تمثيل» در آفرينش تداعي‌هاي ضمني و ثانوي تاآنجاكه گاه نقش اين عناصر و دلالت‌هاي كنايي آنها از كاركرد وجه شبه و اغراض آن اهمّيّت بيشتري مي‌يابد. انتخاب مشبّهٌ‌به، نه‌تنها درجهت اغراق يا تبيين مشبّه است، كه گاهي ظرفيّت تداعي‌هاي آن، مشبّهٌ‌به را به كانون اصلي تشبيه و معنا تبديل مي‌كند. در اين ميان كوشيده‌ايم ابهام احتمالي هر مطلب را با نمونه‌هاي شعري و تحليل آنها روشن سازيم.
چكيده لاتين :
Simile, and generally imagery, can be analyzed from a myriad of perspectives. Amongst them is the elements of images — their effects and roles in the rhetoric of a given poem and in its ironic meanings. This paper studies two prominent functions of the signification of the elements of imagery. First, we analyze the role the elements of images play in constructing the tone. To do so, we demonstrate how different selections of elements form different kinds of textual tone and ambience. Second, we examine the potential and capacity of the vehicle and the elements of simile in generating their implicit and secondary implications. This potential is sometimes fulfilled to the extent that these elements and their ironic significations assume a more crucial role than the grounds of a simile. Thus, the function of vehicle may go beyond exaggeration or expounding on the tenor and its potential implications may turn it into the main locus of simile and signification. The paper provides examples from some poems in order to avoid any ambiguity.
