نانو پوشش هاي فوق آبگريز ضديخ

بدون عنوان

يخ زدگي كه توسط قطرات فوق سرد بر روي سطوح مختلف ايجاد مي شود مي­تواند عواقب فاجعه باري براي بسياري از صنايع از جمله صنايع هوايي، اپتيك، توزيع برق، مخابرات و حمل و نقل داشته باشد. براي كاهش مشكلات يخ زدگي تكنيك هاي گرمايي و مكانيكي توسعه يافته اند، با اين حال اين روش ها با مشكلاتي از قبيل مصرف زياد انرژي، آلوده كردن محيط زيست و هزينه هاي اقتصادي بالا درگير هستند. اين تحقيق نگاهي دارد به يك رويكرد كاملا متفاوت، يعني استفاده از سطوح فوق آبگريز براي كاهش تجمع يا چسبندگي يخ. سطوح فوق آبگريز با زاويه تماس بالا و پسماند زاويه تماس پايين مي توانند نه تنها در به تاخير انداختن زمان شروع يخ زدگي موثر باشند بلكه كل زمان فرايند يخ زدگي در مقايسه با سطوح بدون پوشش را افزايش مي­دهند. از طرف ديگر، در مورد استفاده از پوشش­هاي فوق آبگريز با ساختار زبر به عنوان پوشش­هاي ضد­يخ ترديد هايي است. اين مطالعات نشان مي دهد كه استحكام چسبندگي يخ، پس از سيكل هاي متوالي يخ زدگي/يخ زدايي به دليل از بين رفتن پستي و بلندي­هاي نانومتري سطح و افزايش فصل مشترك پوشش–يخ، افزايش يافته است. اين نتايج نشان دهنده اين است كه عملكرد ضد يخ نمونه ­ها كاهش يافته است. همچنين استفاده از چنين پوشش­هايي در محيط­هاي مرطوب ممكن است محدود باشد. در اين مقاله به ارتباط بين فوق آبگريزي و دفع يخ، دلايل كاهش عملكرد دفع يخ پوشش­ها و در نهايت كاربرد­هاي آن پرداخته شده است.

not ab