بررسي كاربست عوامل هفتگانه متنوارگي دي بوگراند در توسعه دلالتي در قرآن كريم

زبان‏شناسي ابزار توانمندي در مطالعه روشمند زبان به شمار مي آيد كه معناشناسي يكي از برجسته ترين شاخه هاي آن است كه محققان بسياري براي كشف بيشتر مقاصد مختلف يك متن به بررسي اين جنبه از زبان شناسي پرداخته اند. دي بوگراند در مطالعات معناشناسانه و نظريه خويش، عوامل 4 گانه اي را معرفي كرده است كه تمامي ابعاد لغوي و غيرلغوي متن را در برمي گيرد. بر اساس اين نظريه تحقق متنوارگي در يك متن مستلزم حضور 7 معيار برخاسته از عوامل فوق در آن است. قرآن كريم به عنوان نمونه بي مانند ادبي، تمام عناصر متنوارگي را در تركيبي منحصر بكار گرفته كه در اين ميان، واژه گزيني دقيق توانسته است نقش محوري در توسعه دلالتي آيات برعهده بگيرد. پژوهش حاضر جستاري كتابخانه ايتحليلي است كه به بررسي كاربست معايير متنوارگي در توسعه دلالتي در قرآن كريم مي پردازد. پژوهش حاضر در صدد پاسخ به اين سوال است كه حضور اين معايير هفتگانه در ادبيات قرآني، چگونه و تا چه ميزان به بيان لايه هاي معنايي عميق تر واحدهاي زباني در آيات منجر مي شوند. نتايج پژوهش نشان مي دهد در كنار دو معيار انسجام و پيوستگي، حضور پررنگ پنج معيار فرامتني همانند «پذيرفتني بودن» و «موقعيت» موجب توليد معناي بيشتر يا همان «توسعه دلالتي» آيات براي مخاطب و مترجم گشته است.