تعيين حريم برداشت چاه با استفاده از منطق فازي در دشت دامغان ايران

اهميت و نقش گسترده آب در فعاليت‌هاي بشري مدت‌هاست دغدغه تمام كشورها مي‌باشد و مناطق خشك و نيمه‌خشك بيشتر از سايرين در معرض بروز مشكلات مربوط به كم‌آبي و آلودگي‌هاي ناشي از كاهش آب مي‌باشند. برداشت بي‌رويه آب‌هاي زيرزميني دشت دامغان واقع در استان سمنان كه در ضلع جنوبي كوه‌هاي البرز و حاشيه كوير مركزي ايران قرار دارد در سال‌هاي اخير باعث افت شديد سطح ايستابي شده است. در اين تحقيق با بهره‌گيري از منطق فازي در سه بخش شمالي، مركزي و جنوبي دشت بسته به مقدار افت سطح ايستابي سه مدل تهيه شده است. در هر سه مدل دو عامل افت سطح ايستابي (D) و ميزان نفوذپذيري (K) به عنوان ورودي و حريم برداشت (R) از چاه‌هاي بهره‌برداري به عنوان خروجي در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه در مدل اول (بخش جنوبي) با تغييرات كم افت سطح ايستابي (0.5 متر در سال) مقدار حريم 285 متر به دست آمد، در مدل دوم (بخش شمالي) با تغييرات متوسط سطح ايستابي (3.5 متر در سال) مقدار حريم 371 متر و در مدل سوم (بخش مركزي) با تغييرات حداكثر افت سطح ايستابي (بيشتر از 3.5 متر در سال) مقدار حريم 457 متر تعيين شد. با رعايت اين  فواصل از افت سطح ايستابي جلوگيري مي‌شود.