ارزيابي تأثير اصول معماري بيوفيليك در كيفيت طراحي مسكن در اقليم شمال ايران (مطالعه موردي: شهر گرگان)

گسست از طبيعت و نظام‌هاي طبيعي در جريان زيست روزمره‌ي انسان شهرنشين يكي از دغدغه‌هاي مهم دوران معاصر تلقي مي‌شود. يكي از فضاهاي حائز اهميت معماري مسكن مي‌باشد. مسكن به عنوان يكي از پديده‌هاي واقعي نخستين مسائلي است كه بشر همواره با آن دست به گريبان بوده و در تلاش براي يافتن پاسخي مناسب و معقول براي آن بوده است و مسكن به عنوان نياز اساسي مطرح است، لذا توجه به مسكن به عنوان يك سرپناه، بايد بتواند شرايط لازم را براي رشد فردي هر يك از افراد خانواده فراهم آورد و همچنين نيازهاي روحي و رواني آنان را مرتفع سازد، حائز اهميت است. طراحي بيوفيليك به عنوان ابزاري توسط معماران استفاده مي‌شود تا افراد داخل ساختمان‌ها را به طبيعت خارج از آن از طريق الگوهاي و پارامترهاي طراحي مربوطه به هم پيوند دهد. اين الگوها در هر دو محيط داخلي و خارجي كاربردهاي گسترده‌اي دارند و مزاياي فيزيولوژيكي، شناختي و رواني به همراه دارند. لذا هدف اين مقاله ارزيابي تأثير اصول معماري بيوفيليك در كيفيت طراحي مسكن در اقليم شمال ايران است. پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر ماهيت توصيفي _ تحليلي است. روش گردآوري اطلاعات نيز به صورت اسنادي و ميداني مي‌باشد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه توجه به اصول و شاخص‌هاي معماري بيوفيليك در حين طراحي و اجراي مجتمع‌هاي مسكوني در نواحي شمال ايران در ارتقاي كيفيت آن‌ها و به تبع آن افزايش ميزان رضايتمندي ساكنان آن‌ها، تأثير عمده‌اي دارد.