تبيين پارامترهاي كيفي و معيارهاي ارزيابي تعامل ميان فرم و سازه در معماري امروز ايران

مسئله اصلي اين تحقيق، چگونگي تحقق تعامل ميان فرم و سازه است. اين تحقيق در پي آن است تا با تبيين معيارهايي در ارزيابي بناها از نظر تعامل فرم و سازه و با بررسي نمونه‎هايي از معماري امروز ايران، راهكارهايي را جهت ارتقاي آن ارائه كند. بر اين اساس از روش تحقيق كيفي، تحليل محتوايي استفاده مي شود. به اين صورت كه ابتدا بناها از جهت ارتباط ميان فرم و سازه در سه گروه سازه خودنما، همساز با فرم و فراموش شده در فرم دسته بندي مي شوند. سپس براساس نيازهاي سازه و فرم و ويژگي‎هاي هر گروه، پارامترهاي كيفي اين تعامل شامل مشاركت فرم در بازدهي بالاتر سازه، صداقت در بيان عناصر سازه، درك رفتار سازه در فرم، تناسب سازه با نيازهاي عملكردي و معنايي فرم و تناسب فرم با نيازهاي ساخت سازه (زمان، اقتصاد و ملاحظات كيفي) ارائه مي‎شود. در ادامه بر مبناي اين پارامترها، معيارهاي ارزيابي بناها در تعامل فرم و سازه استنتاج مي شود. در نهايت نمونه‎هايي از معماري امروز ايران با روش پيمايشي و بر اساس اين پارامترها و معيارها مورد ارزيابي قرار مي گيرند تا نقاط قوت و ضعف آن‎ها در تعامل فرم و سازه شناسايي گردد. نتايج اين تحقيق شامل ارائه راهكارهايي جهت بهبود معماري امروز ايران در تعامل فرم و سازه است.