چارچوب فرآيند طراحي براي استفاده مجدد از ساختمان هاي موجود، نمونه موردي : سيلوي قديم گندم شيراز

با توجه به روند توسعه و تغيير در جوامع امروزي و زوال اجتناب‌ناپذير ساختمان‌ها، بهسازي و استفاده مجدد تطبيقي، يكي از مناسب‌ترين گزينه‌ها جهت انطباق با شرايط و نيازهاي جديد هر بنا است. اين عمل چه در مراحل اوليه تصميم‌گيري و چه در فرآيند طراحي و انتخاب كاربري جايگزين به علت موارد متعدد دخيل در تصميم‌گيري، با پيچيدگي‌هايي مواجه است. بنابراين در اين مسير، چارچوب و سير مشخص و سيستماتيكي جهت كنترل و هدايت امر نياز است. نظر به عدم ارائه چنين چارچوبي در ايران، در اين مطالعه سعي شده‌است تا با بررسي پتانسيل استفاده مجدد تطبيقي از يك ساختمان موجود و بررسي نحوه‌ي تعيين كاربري جايگزين مناسب براي آن، ضمن معرفي مدل‌هاي آكادميك، روند تصميم‌گيري به عنوان يك الگو قابل استفاده باشد. بدين منظور، سيلوي قديم شهر شيراز به عنوان نمونه انتخاب و ضمن پتانسيل سنجي، فرآيند انتخاب كاربري جايگزين نيز معرفي گرديده‌است. نتايج نشان مي‌دهد كه پتانسيل سيلو براي استفاده مجدد تطبيقي، بالا و نيز كاربري مناسب جايگزين براي آن فرهنگي-گردشگري است. دستاورد اين مطالعه مي‌تواند به عنوان يك الگو براي طراحان و معماران براي استفاده مجدد تطبيقي از ساختمان‌هاي موجود با عمر كالبدي حداقل 20 سال و در بافت‌هاي شهري قابل استفاده باشد.