آسيب‌شناسي عوامل مؤثر بر ناكارآمدي كيفيت‌هاي محيطي در ميدان‌هاي شهري بعد از تبديل به پياده‌راه، مورد مطالعاتي: ميدان امام حسين(ع) تهران

ارتقاء كيفيت‌هاي محيطي در فضاهاي عمومي شهري بعد از تبديل به فضاهاي پياده شهري، اين امكان را به كاربران مي‌دهد كه با فرصت بيشتري محيط شهري را تجربه‌ كنند و سطح تعاملات اجتماعي در محيط ارتقاء يابد. طرح پياده‌راه‌سازي ميدان امام حسين(ع) كه يكي از ميادين مهم شهر تهران مي‌باشد پس از اجراء مورد نقد بسياري از كارشناسان قرار گرفته است. اين پژوهش با استفاده از تحليل‌هاي رفتارسنجي از طريق پرسش‌نامه و تحليل‌هاي آمارهاي استنباطي مانند: رگرسيون و آزمون پيرسون در نرم‌افزار‌ SPSS  قصد دارد به بررسي و تحليل كيفيت‌هاي محيطي يكي از ميدان‌هاي شهري در ابعاد كالبدي، ادراكي و اجتماعي بعد از تبديل شدن آن به فضاي شهري پياده بپردازد. پژوهش حاضر نشان ‌مي‌دهد كه غناي حسي و توجه به مقياس انساني و پياده‌مدار بودن، خوانايي، ايمني و امنيت تأثيرگذارترين عوامل در ارتقاءكيفيت‌هاي پلازاهاي شهري هستند، اما طراحي پلازاي امام حسين(ع) در تأمين اغلب شاخصه‌هاي كيفي مورد بررسي موفق نبوده است. نبود برنامه و بي‌توجهي به خرده فضاها و خرده‌فروشي و نبود مديريت زمين و تنوع كاربري‌ها پس از تبديل شدن به فضاي پياده و همچنين فقدان مديريت براي جريان‌سازي و رويدادپذيري فضاي ميدان، نيز از دلايل ديگر در عدم توفيق پروژه مي‌باشد