ﮔﺮه ﺧﻮردﮔﯽ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻏﻨﺎﯾﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﺷﻌﺮ ﺑﻬﺎر

The Socio-Lyrical Integration in Bahar`s Poetry

عصر مشروطه از دوره هاي متفاوت در تاريخ ايران است كه در آن تمام جنبه هاي زندگي دستخوش تغيير گرديد و به تبع آن شعر نيز دگرگون شد و نگاه شاعران اين دوره با نگاه شاعران دوره هاي پيشين تفاوت كلي پيدا كرد. در اين عصر همه چيز در خدمت اجتماع قرار گرفت حتي شعر. بزرگترين شاعران اين دوره كساني هستند كه در متن اجتماع و حوادث اجتماعي قرار دارند و نسبت به آنها عكس العمل نشان مي دهند؛ از اين رو شعر اين دوره شعري است صريح و شفاف با حاكميّت انديشه، امّا رگه هايي از احساس نيز در آنها مي توان يافت كه هرچند نمي توان شعر غنايي به معناي واقعي كلمه به حساب آورد، امّا نمي توان بار عاطفي و گاه زبان نسبتاً غنايي آنها را نيز ناديده گرفت. گاه شاعران تلاش مي كنند در اثناي انتقال انديشه، بار عاطفي شعرشان را نيز تقويت كنند؛ بنابراين موضوعات اجتماعي با زباني تقريبا غنايي مطرح مي شود كه در چنين حالتي نوعي گره خوردگي غنايي ـ اجتماعي در اشعارشان به وجود مي آيد؛ هرچند كه اين گره خوردگي كمرنگ باشد. اين نوع تلفيق شعر غنايي و اجتماعي در شعر عارف، فرّخي، عشقي، بهار و ديگرشاعرانِ اين عصر وجود دارد البتّه با شدّت و ضعف نابرابر. شعر محمّد تقي بهار به عنوان يكي از بزرگان ادبيّات فارسي از اين نظر قابل بحث و بررسي است؛ چراكه در اين دوره ، هيچ شاعري به اندازۀ وي با شعر كلاسيك فارسي آشنا نيست و از سياسي ترين شاعران اين دوره است.

The constitutional period is a distinct period in Iran’s history, in which all aspects of Iranians lives has transformed and as a result the verse and literature encountered a great change by the change in point of view of poets of this period in comparison to former poets. In this period everything even the poetry serve the society. The greatest poets of this period are those who were in the middle of the society and the social events and react them; So this periods verse is explicit, clear, and thought governed, however streaks of feeling is accessible in these works but they cannot be classified in lyric poetry but this doesn’t underestimate the emotional aspect and semi-lyrical language of these works. Sometimes, the Constitutional poets try to support their works emotional and logical sides simultaneously; therefor the social matters present with a semi-lyrical language that cause a kind of Socio- lyrical integration in their works; however it’s a slight integration. This kind of socio-lyrical integration is observable in Aref`s, Farrokhi`s, Eshghi`s, Bahar`s, etc poetry with an unequal severity and weakness, Mohammad Taghi Bahar`s poetry as an authority in Persian verse in this respect is worthy to consider and investigate; because in this period no other poet is familiar with Persian classic poetry and in other hand he is the most political poet of constitutional period.