چكيده فارسي :
بررسي و كسب دانش از نحوه تغييرات اجتماعي شهر در دوره‌هاي تاريخي متعدد بالاخص در اوايل توسعه و گسترش شهر، از اهميت به سزايي در جامعه‌شناسي شهري برخوردار است. لذا هدف اين مقاله، بررسي تغييرات اجتماعي شهر تهران در دوره پهلوي اول (1304-1321) است. در ارتباط با روش تحقيق، تحليل تاريخي و تحليل هرمنوتيك تفسيري به موازات يكديگر در اينجا استفاده شده است. يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد كه: شهر تهراني كه در در اواخر دوره قاجاريه، تهران با هرج و مرج و ضعف قدرت مركزى روبرو شده بود، در طي سال‌هاي 1300 تا 1320 شاهد تغييرات و تحولاتي بود كه تا آن مقطع تاريخي تجربه نكرده بود. تغييراتي (نظير پيدايش ديوانسالاري، اجراي سيستم جديد مديريت شهري (بلديه)، گسترش محلات و ايجاد محلات جديد، ايجاد ساختمان‌هاي متعدد و زياد، ايجاد خيابان‌ها، توسعه فضايي شهر، حرفه‌ها و مشاغل جديد، مهاجرت و افزايش جمعيت شهري و ...) باعث تغيير الگوهاي ديرپاي زندگي در شهر شد و شهرنشيني مدرن را نويد داد. در كنار اين در پي سياست‌هاي تجددگرايي، شاهد شدت گرفتن هجوم فرهنگ غربي به شكل بي‌سابقه‌اي در شهر بالاخص در معماري و شهرسازي و فرهنگ و آداب مردم در تهران هستيم. نتيجه تحقيق حاكي است كه شهرنشيني جديد در ايران، با محوريت شهر تهران شكل گرفت و با نوسازي و طرح‌هاي توسعه شهري توسط دولت به تبيعت از كشورهاي غربي، با ايجاد تغييرات شگرف اجتماعي و رويارويي با ناشناخته‌ترين مسائل شهري همراه بود. تغييراتي كه مردم شهري، صرفاً پذيرندگان اين تغييرات هستند و خودشان را با آنها انطباق مي‌دهند.
چكيده لاتين :
Investigating and acquiring knowledge of how social change has taken place in numerous historical periods, especially early in the development and expansion of the city, is of great importance in urban sociology. The purpose of this article is to examine the social changes of Tehran during the first Pahlavi period (1332-1324). Here we have used parallel research methods, historical analysis, and interpretive hermeneutics in parallel. The findings of the study show that: Tehran, which faced chaos and weakness of central power in the late Qajar period, saw changes during the period 1300 to 1320 that it had not experienced until then. Changes (such as the emergence of bureaucracy, the implementation of the new urban management system (BALDIA), the expansion of neighborhoods and the creation of new neighborhoods, the creation of numerous and numerous buildings, the creation of streets, the spatial development of the city, new occupations and jobs, the migration and growth of the urban population, etc). It changed the long-standing patterns of life in the city, promising modern urbanization. Alongside these modernization policies, we are witnessing an unprecedented intensification of Western culture in the city, especially in architecture, urbanism, and the culture and customs of the people in Tehran. The results of the study show that the new urbanization in Iran was centered on Tehran and was accompanied by modernization and urban development plans by the government to adhere to western countries, creating dramatic social changes and confronting the most unknown urban issues. The changes that urban people are simply accepting and adapting to these changes.
