اولويت بندي راهكارهاي كاهش تصادفات عابران پياده (مطالعه موردي:شهر خوي)

بحران ايمني معابر شهري، مرگ وميرها، آسيب ها و هزينه هاي ناشي از حوادث رانندگي، يكي چالش از هاي مهم سلامت، بهداشت عمومي و توسعه كشورها است . بر اساس آمار پزشكي قانوني كشور، تصادفات مرتبط با عابرين پياده مي 31/5 در درون شهر داراي سهم درصد باشد . در پژوهش حاضر، تلاش است بر اين تا با استفاده از سيستمي، ديدگاه ميزان اثربخشي اقدامات شهرداري در افزايش ايمني عابران زمينه پياده شهري در هاي مختلف موردسنجش اولويت قرار گرفته و گردد بندي . روش پژوهش توصيفي و – پژوهش حاضر، تحليلي از نوع پيمايشي بوده كه در قالب تحليل هاي هم و بستگي تحليل فضايي از انجام SPSS با استفاده به رسيده است. جامعه آماري در اين پژوهش، تمامي تصادف هاي كروكي وثبت شده توسط پليس راهنمايي و رانندگي در سال 1391هاي ،1392 1393و مي باشد. يافته ها يافته مي ها نشان كه دهد ضريب هم بستگي پيرسون بين متغير اقدامات شهرداري و كاهش تصادفات در ناحيه يك شهر خوي، رابطه قوي و معكوسي هم با ضريب - 0/457بستگي و سطح اطمينان دارد 99 درصد ؛ يعني با افزايش اقدامات شهرداري، ميزان تصادفات عابران پياده كاهش مي يابد . علاوه نصب برآن، چراغ تابلوها و 0/476 هاي راهنمايي و رانندگي با ضريب تاثير است و ؛ روشنايي خيابان (سرعت 0/333) ها (خط 0/292) احداث گيرها ، پياده ، (پل 0/105) كشي خطوط عابر و احداث هاي (به 0/085) عابر پياده ترتيب در رتبه ، هاي دوم تا پنجم قرار دارند. نتايج نتايج نشان دهد كه اقدامات اصلاحي و نصب تجهيزات ايمني مانند چراغ راهنمايي و روشنايي، تاثير زيادي در كاهش تصادفات عابرين پياده در مناطق شهري خوي دارد كه پيشنهاد مي گردد به عنوان راهكارهاي اصلي كاهش تصادفات عابرين پياده مدنظر قرار گيرد.

no abstract