تغييرات سرمايه فرهنگي و اقتصادي طبقه متوسط جديد و تأثير آن بر رفتار سياسي اين طبقه در ايران پس از انقلاب(1397-1384)

طبقه متوسط و با تأكيد بيشتر طبقه متوسط جديد از سوي بسياري از تحليل گران و جامعه شناسان نحله هاي فكري گوناگون به عنوان مهمترين طبقه در تحولات اجتماعي شناخته شده است. طبقه متوسط جديد در ايران بعد از انقلاب به ويژه با سياست هاي اتخاذ شده از سوي دولت هاي پس از جنگ، از منظر كمي و كيفي گسترش يافت. از اين­ رو، نوشتار پيش رو برا اين پرسش متمركز شد كه جايگاه طبقه متوسط جديد در سال هاي1384 تا1397 چه تحولي يافته و اين تحول چه تأثيري بر رفتار سياسي اين طبقه گذاشته است؟ فرضيه مطرح اين بود كه در سالهاي مورد بررسي، طبقۀ متوسط جديد دچار تغيير و تحول شده، بااين حال اين تغييرات روند متناقض داشته به نحوي كه در بازه زماني 14 ساله اخير موقعيت اين طبقه از منظر منظر اقتصادي تضعيف و از جنبه سرمايه فرهنگي تقويت شد و همين امر تقاضاي طبقه متوسط را در حوزه هاي مختلف ازجمله عرصه سياسي افزايش داد. اين فرضيه در چارچوب نظري مورد تأكيد كه نظريه بورديو و روش ساخت يابي بود مورد آزمون قرار گرفت و نقش عاملان (طبقۀ متوسط جديد) از يك سو و نقش ساختارها (اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي) از سوي ديگر موردتوجه قرار گرفت. به اين منظور از روش گردآوري داده ها و بهره گيري از منابع كتابخانه اي- فضاي مجازي استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد كه ادامه اين روند به تعارض پايگاهي طبقه متوسط جديد و كاهش مصرف فرهنگي اين طبقه- كه عامل تمايز طبقاتي آن از طبقه پايين جامعه است- و درنهايت به راديكال شدن كنش سياسي- اجتماعي اين طبقه منجر شده است.

this article has no abstract