برداشت‌هاي عقلي از روايات درباره‌ مرجعيت ديني امام

با مراجعه به متون ديني مي‌يابيم كه اهل‌بيت براي تبيين شئون خويش استدلال عقلي و نقلي داشته‌اند. در اين مقاله با روش كتابخانه‌اي تحليلي، استدلال‌هايي كه اين ذوات مقدس براي بيان مرجعيت ديني خود در برابر مخالفان يا شيعيان اقامه كرده‌اند، بررسي مي‌شود. اين ادله، گاهي برون‌مذهبي‌اند و گاهي درون‌مذهبي؛ يعني در آنها به آموزه‌هاي مسلّم ميان مسلمانان يا شيعيان استناد شده است. ايشان امام را محافظ شريعت، هادي به‌سوي دين، حجت‌الله، قيم و ملازم با قرآن كريم، واجب‌الاطاعه و محل نزول جبرئيل دانسته‌اند و براي اثبات مرجعيت ديني امام، به اين موارد استدلال كرده‌اند.