تحليلي بر وضعيت محلات شهري اردبيل از نگاه ساكنان با تاكيد بر محلi مطلوب در شهر ايراني-اسلامي

هدف اصلي تحقيق بررسي ميزان رضايت ساكنين از وضعيت موجود محلات شش‌گانه شهر اردبيل و ارايه راهكارهاي رسيدن به محله مطلوب متناسب با هويت و فرهنگ ساكنين در شهرهاي ايراني (بويژه شهر اردبيل) است، از اين رو روش تحقيق در مطالعه پيش‌رو بر اساس هدف، «كاربردي» و بر اساس روش مطالعه آن، «توصيفي» و نحوه گردآوري داده‌ها، «پيمايشي و ميداني» است كه خروجي آن مي‌تواند كاربردي باشد. حجم نمونه مورد مطالعه بر اساس فرمول كوكران و با ضريب اطمينان 95 درصد و همچنين با در نظر گرفتن فرضيه حداكثر ناهمگني (0.5=p=q) 380 نفر برآورد گرديده است. ابتدا به منظور مقايسه محلات نسبت به همديگر در زمينه ابعاد مختلف پژوهش از روش تشابه به گزينه ايده‌آل فازي استفاده شد و در نهايت براي تركيب نتايج و نشاندادن يك ديد كلي از وضعيت محلات در تمامي ابعاد از روش لكسيكوگراف ترتيبي استفاده گرديد كه بدين منظور براي وزن دادن به ابعاد پژوهش، از روش سلسله مراتب فازي استفاده شده‌است. براي ارايه آمار توصيفي پژوهش نيز از نرم افزار SPSS بهره گرفته شده‌است. نتايج حاصل از اين مطالعه نقش الگوهاي اسلامي در شهرسازي مدرن شهر اردبيل را ضعيف برآورد كرده كه براي تحقق شهرسازي منسجم با ساختار محله‌اي و بومي‌سازي الگوهاي مدرن شهرسازي مطابق با اصول اسلامي متكي بر برخي اصول است كه اساسي ترين آن شكل‌گيري شهر از پايين به گونه‌اي طبيعي است (و نه از بالا به شكل مصنوعي) تا شهروندان بتوانند هويت خود را در شهرشان باز يابند و نيازهاي خود را با ارگان‌هاي دولتي مرتبط مطرح و برطرف سازند.