بررسي و سنجش ميزان تاب آوري در ابعاد كالبدي و اجتماعي در برابر زلزله(مطالعه موردي شهر ايذه)

امروزه يكي از مهمترين مخاطراتي كه شهرها را تهديد مي‌نمايد خطر وقوع زلزله است.شهر ايذه هم در معرض خطرات ناشي از وقوع زلزله است،كاهش آسيب و مديريت بحران و درنهايت تاب‌آور نمودن شهر در برابر مخاطرات لازم و ضروري است؛هدف پژوهش بررسي و سنجش ميزان تاب آوري در ابعاد كالبدي و اجتماعي شهر ايذه در برابر زلزله مي باشد. پژوهش حاضر ازنظر ماهيت، نظري – كاربردي و ازلحاظ روش مطالعه، توصيفي – تحليلي است. براي دستيابي به نتايج تحقيق علاوه بر روش كتابخانه‌اي و استفاده از آمار و اسناد از روش ميداني مبتني بر پرسش‌نامه استفاده‌شده است. تعيين حجم نمونه آماري آن با استفاده از روش كوكران بوده و روش نمونه‌گيري با استفاده از روش تصادفي ساده بدون جايگزيني انجام شد. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها در اين پژوهش از مدل تحليل سلسله‌مراتب فازي (AHPFUZZY)، GIS، SPSS و مدل تصميم گيري Promethee استفاده شد. براي سنجش بعد كالبدي از 8 شاخص استفاده گرديد. نتايج بعد كالبدي نشان داد كه وضعيت شهر ايذه در برابر وقوع احتمالي زلزله پايين مي باشد. نتايج اجتماعي نشان داده كه ناحيه مركزي با مقدار 0.667 و ناحيه غربي با 0.500 به ترتيب در جايگاه اول و دوم، نواحي شمالي و نورآباد با مقدار جريان خالص 0.333 در جايگاه سوم و ناحيه شرقي با مقدار خالص 0.500 در جايگاه آخر قرار گرفته است؛ بنابراين مي توان گفت بين نواحي شهر ايذه از لحاظ تاب آوري اجتماعي تفاوت وجود دارد.