واكاوي ابعاد و عوامل موثر بر ارتقاي همبستگي اجتماعي در بافت‌هاي تاريخي ناكارآمد، مورد پژوهي: محله بهبهاني بوشهر

در چند دهة گذشته، همبستگي اجتماعي در بسياري از برنامه هاي سياست شهري برجسته شده و كانون مطالعه در عرصه هاي دانشگاهي و سياسي بوده است.همبستگي اجتماعي به عنوان كاتاليزوري براي توسعه اجتماعي عمل مي‌كند و نشان‌دهنده‌ ارزش‌ها، اهداف و انتظارات مشترك بين شهروندان است كه بر نگرش شهروندان نسبت به يك‌ديگر تاثير مي‌گذارد و باعث كاهش اثرات اجتماعي منفي مانند درگيري و خشونت مي‌شود. از سويي به‌نظر مي‌رسد برخي بافت‎هاي تاريخي، به دليل دارا بودن معضلات خاص، از گستره حيات شهري خارج و به بخش‎هاي ناكارآمد شهرها تبديل شده‌اند، به‌گونه‌اي كه موضوع خطر كاهش همبستگي‎هاي اجتماعي و اخلاقي را به يك نقطه تهديدكننده براي سلامت و توسعه پايدار در شهرها تبديل نموده است. از اين‌رو هدف اين پژوهش، تبيين ابعاد موثر بر ارتقاي همبستگي اجتماعي در محله بهبهاني بوشهر به‌عنوان يك بافت تاريخي ناكارآمد است. روش تحقيق اين پژوهش، توصيفي تحليلي و پيمايشي بود. از پرسش‌نامه به‌عنوان ابزار جمع‌آوري داده‌ها، از نرم‌افزارهاي اس‌پي‌اس‌اس و ايموس به عنوان ابزار تحليل و ارزيابي داده‌ها و از مدل ساختاري تحليل عامل تاييدي، به‌عنوان روش تحليل داده‌ها بهره گرفته‌شد. جامعه آماري اين پژوهش، كليه‌ ساكنين 15 سال به بالاي محله‌ي بهبهاني بوشهر بودند. حجم نمونه تحقيق 298 نفري از طريق فرمول كوكران محاسبه و انتخاب گرديد. نمونه‌گيري به شيوه تصادفي انجام شد. مقدار آلفاي كرونباخ پرسشنامه اين تحقيق 0.92 بود. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد ابعاد منافع مشترك با همبستگي ۰٫۸۸، رضايت اجتماعي با همبستگي 0٫86، نظم و كنترل اجتماعي با همبستگي 0٫86، روابط اجتماعي با همبستگي 0٫79 و هويت اجتماعي با همبستگي 0٫77، بر ميزان همبستگي اجتماعي در بافت‌هاي تاريخي ناكارآمد تاثيرگذارند