رابطه ساختاري بين جو تيمي، رهبري توانمندساز و نگرش نسبت به تسهيم دانش با رفتار تسهيم دانش

هدف پژوهش حاضر تعيين رابطه ساختاري بين جو تيمي، رهبري توانمندساز و نگرش نسبت به تسهيم دانش با رفتار تسهيم دانش بود. رو ش پژوهش همبستگي و جامعه آماري آن را كليه دبيران زن شاغل در دوره پيش‌دانشگاهي دبيرستان‌هاي دخترانه نواحي شش‌گانه آموزش‌وپرورش شهر اصفهان تشكيل مي‌دادند كه بر اساس جدول كرجسي و مورگان (1970) 189 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه اي از بين آن‌ها انتخاب شدند. به‌منظور گرداوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي جو گروهي باك و همكاران (2005)، رهبري توانمندساز آرنولد و همكاران (2000)، رفتار تسهيم دانش هسو و همكاران (2007) و نگرش نسبت به تسهيم دانش باك و همكاران (2005) استفاده گرديد. تجزيه‌وتحليل داده‏ها با استفاده از بسته نرم‌افزار آماري در علوم اجتماعي نسخه 22 و نرم‌افزار حداقل مربعات جزئي (smartPLS) انجام شد. يافته‌ها نشان داد كه جو گروهي بر رفتار تسهيم دانش به‌طور مستقيم اثر دارد ولي به‌طور غيرمستقيم و به‌واسطه نگرش به تسهيم دانش بر تسهيم دانش تأثير نداشت. همچنين رهبري توانمند ساز به‌طور مستقيم بر رفتار تسهيم دانش تأثير داشت ولي به‌واسطه نگرش به تسهيم دانش بر رفتار تسهيم دانش اثر نداشت، هرچند رهبري توانمندساز بر نگرش به تسهيم دانش اثر مستقيم داشت (P 0.001). بعلاوه مدل ساختاري روابط بين جو تيمي، رهبري توانمندساز و نگرش نسبت به تسهيم دانش به‌عنوان پيشايند بر رفتار تسهيم دانش از پايايي تركيبي بالايي برخوردار بود.