تبيين روش‌هاي طراحي زمينه‌گرايي و منطقه‌گرايي در معماري ايران

رخداد بين معماري و زمينه پيشين يكي از موضوعات بسيار مهم در عرصه معماري و طراحي شهري است. اين مبحث از تفكرات دوران باستان از قرارگيري بناها در ارتباط با بناهاي مجاور سرچشمه مي گيرد. در زمينه هاي با ارزش مي توان با استفاده از خوانش متن تاريخي، فرهنگي و اجتماعي مورد نظر به طراحي معماري ارزشمند و متناسب با زمينه فرهنگي و تاريخي آن دست يافت. در اين پژوهش قصد داريم كه در قسمت نخست به تعريف زمينه و همچنين روش هاي طراحي چون زمينه گرايي و منطقه گرايي كه واكنشي مستقيم به بستر طراحي هستند بپردازيم. در قسمت دوم با انتخاب بناهايي ارزشمندي از دوره هاي زماني متفاوت(از دوره پهلوي اول تا به امروز) از شهر تهران ، سعي در شناسايي رويكرد معماران در اين دوران نسبت به زمينه و همچنين ميزان تأثيرپذيري زمينه ي گذشته در اين بناها را داريم. اثبات تمايز بين دو رويكرد زمينه گرايي و منطقه گرايي مسأله اصلي اين پژوهش است. روش مورد استفاده در پژوهش حاضر متناسب با فرضيه هاي تحقيق از نوع، تحليلي- تطبيقي است. بدين صورت كه براي دستيابي به مباني نظري پژوهش كه شامل اطلاعات مربوط به زمينه و رويكردهايي چون زمينه گرايي و منطقه گرايي است، از روش هاي كتابخانه اي براي جمع-آوري اطلاعات استفاده شده است. سپس با استفاده از روش تحليلي و تطبيقي و از طريق حضور در فضا وتحقيقات ميداني و عكسبرداري به تجزيه و تحليل نمونه هاي موردي پرداخته مي شود. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه روش هاي طراحي زمينه گرايي و منطقه گرايي متفاوت از يكديگر عمل مي كنند به اين صورت كه : زمينه گرايي در مقياس كوچكتر نسبت به سايت و همسايگي هاي آن و منطقه گرايي در مقياس بزرگتر و در حد ملي و منطقه اي عمل مي كند.