تبيين الگوي ساختارهاي جديد در محيط هاي تاريخي شهر هاي ساحلي خليج فارس

محيط تاريخي به مثابه يك اندامواره زنده است كه همراه بخشي از بناهاي آن در اثر عملكرد عوامل مخل طبيعي و انساني در طي مرور زمان دچار تخريب، فرسودگي مي شود. بر اساس قاعده حاكم، بافت شهري نيز با زايش و استقرار بناهاي جديد روبرو خواهد بود. ساختارهاي جديد در هر محيط تاريخي به حكم پويايي محيط زنده رشد مي يابند و بايد به آن به چشم يك واقعيت مرتبط با زمان و پاسخگويي به نيازهاي مردم به آن نگريسته شود. با دقت در مفهوم و رويكرد دوران جديد نسبت به دوران گذشته بايد اذعان نمود كه مقوله اي به عنوان ساختارهاي جديد در محيط هاي تاريخي امري نو تلقي مي شود. اين مسئله از آنجا ناشي مي شود كه پديده اي به نام محيط تاريخي نيز به نوبه خود امري نوظهور است. چراكه اساساً نگاه تاريخي به اشياء از شاخصه هاي تفكر مدرن است. اين نوع نگرش براساس قطع تعلق از گذشته، سنت، تاريخ و اختصاص آثار تاريخي به گذشته شكل گرفته و نتيجه بديهي آن در روند رشد و نمو ساختار شهري، جدا شدن شكلي و محتوايي ساخت و سازها و ساختارهاي جديد از محيط هاي تاريخي خواهد بود. مقاله ي حاضر در پي دست يافتن به استراتژي ها، اصول و مباني مداخله، جهت استفاده طراحان به منظور طراحي ساختارهاي جديد در زمينه هاي تاريخي است. دستورالعمل هاي پيشنهادي ثابت نيستند، اما جامع اند، به طوري كه مي توانند در موقعيت هاي متنوعي استفاده شوند و با ويژگي هاي خاصِ شرايط گوناگون و ارزش هاي نهفته در هر زمينه ي تاريخي منطبق گردند. بدين منظور ابتدا جهت دستيابي به رويكردهاي جهاني به اين موضوع، توافق-نامه هاي بين المللي اي كه توانسته اند اصول پذيرفته شده اي را در سطح بين المللي معرفي نمايند مورد بررسي قرار مي گيرند؛ در ادامه با بررسي استراتژي هاي طراحي، اصول و در پايان رويكردهاي طراحي در محيط تاريخي ارائه گرديده است. لذا مباني نظري مورد نظر در خصوص ساختارهاي جديد در زمينه تاريخي و عوامل مورد توجه در طراحي مطرح مي شود كه علاوه بر داشتن نقشي شهري، به دليل جنس طراحي خود و احترام به زمينه تاريخي سبب ارتقاء و احياء محيط و بافت تاريخي خواهد گشت.