بررسي مفهوم آفرينشگري در هنر و معماري با تاكيد بر آراي ارسطو

هنر در طول تاريخ، همواره با مفهوم «آفرينشگري و خلّاقيّت» همراه بوده است، چنانچه بيشتر انديشمندان و صاحبنظران، هنر را همان «خلاقيت و آفرينش بديع» ترجمان كرده اند. از سويي ديگر، هنر و معماري همخواني نزديكي با آفرينشگري و ابداع داشته و اين مهم اثربخش ترين مفهوم در آفرينش معماري و هنر بوده و هست كه ضرورت مساله نيز اين موضوع نشات مي گيرد. بر اين اساس، مقاله حاضر به بررسي مفهومي و قلمروي شناختي مفهوم فلسفي آفرينگشري در هنر و خاصه معماري پرداخته و در طي دوره هاي تاريخي گوناگون، اين مفهوم را واكاوي و بررسي مي كند. در واقع سوال اصلي اين است كه «در طول تاريخ، مفهوم ابداع و خلاقيت در هنر و معماري در آرا و انديشه هاي فلاسفه و دوره هاي مختلف تاريخي چه ابعاد نظري و مفهومي داشته است؟»؛ ‌لذا در اين مقاله با روش «توصيفي- تحليلي» و «روش اسنادي»، مفهوم آفرينشگري در هنر و خاصه معماري در طول تاريخ از نظر فلاسفه و دوره هاي تاريخي مختلف، مورد بررسي قرارگرفته و از ابزار گردآوري داده مشتمل بر: «مطالعات كتابخانه اي و اسنادي» بهره برده است. يافته هاي تحقيق نيز به بررسي مفهوم خلاقيت در تاريخ هنر از ديدگاه فلاسفه با تاكيد بر ارسطو منطبق شده و با بررسي تطبيقي مفهوم خلاقيت در ادوار گوناگون مورد بررسي و بازبيني قرار مي گيرد. در پايان نيز مفهوم خلاقيت و آفرينشگري در تمام دوره هاي تاريخي به اختصار شرح داده شده و تلاش مي شود تا جمعبندي نهايي و مقايسه اي بين اين دوره ها و فلاسفه در باب واكاوي مفهوم افرينشگري در تاريخ انجام گيرد