تاثير نوگرايي سبك زندگي در معماري خانه هاي دوره پهلوي اول، شهر همدان

سبك زندگي كه خود اصطلاحي است كه در بطن خود مولفه هاي اجتماعي فرهنگي و اقتصادي، را مي پروراند، تاثير عميقي در الگوهاي رفتاري وگرايشهاي ذهني افراد جامعه دارد. يكي از مصاديق و جلوه هاي تجلي سبك زندگي، كيفيت مكان گزيني و فضاي سكونت بوده كه به تبع آن معماري خانه را تحت تاثير قرار داده است. هدف از تدوين اين پژوهش ميزان اثربخشي نوگرايي درسبك زندگي مردم شهرهمدان دردوره پهلوي اول و ميزان اثر بخشي آن را در عرصه معماري خانه ها مي باشد.روش تحقيق پژوهش مورد مطالعه، از نوع تحليل تاريخي تفسيري بوده كه از يك سو نوگرايي سبك زندگي در شهر همدان با نگاه گذار از سنت به تجدد با رويكرد تاريخي توصيف شده و بازتاب مولفه هاي مفهومي نوگرايي سبك زندگي در معماري خانه ها با نگاه تحليل فضاي معماري بررسي شده است. منابع اطلاعاتي پژوهش بر اساس مطالعات كتابخانه اي و ميداني بوده و روش انتخاب نمونه هاي ميداني بر اساس نمونه گيري هدفمند بوده است. جهت انتخاب نمونه ها تمامي خانه هاي مربوط به دوره پهلوي اول كه داراي اسناد مطالعاتي بوده و امكان مطالعات ميداني فراهم بود مورد بررسي قرار گرفت. نتايج تحقيق نشان دهنده نوگرايي در سبك زندگي مردم در شهر بوده كه مفاهيم جديدي از شيوه زندگي نوين ، نظير مصرف گرائي، توسعه تعاملات اجتماعي، شكل گيري اوليه مدنيت، تمايز و تشخص اجتماعي و اهميت اجتماعي زن را به همراه داشته است. تغيير در ساحت شيوه زندگي باعث شكل گيري سه الگوي معماري متفاوت شده است. الگوي معماري خانه باغي، خياباني و خانه هاي تحول يافته سنتي داخل بافت به عنوان مصاديق تحولات معماري خانه هايي مي باشند كه از درون ماهيت تحول زندگي، گذار از سنت به نوگرايي تبلور يافته و ميزان تحول فضاي معماري آنها در تعامل با ميزان كيفيت نوگرايي سبك زندگي مي باشد.