يكپارچگي بوم‌‌شناختي و مروري تحليلي بر شاخص‌‌هاي آن

در سيستم‌‌هاي بوم‌‌شناختي، اجزاي زيستي و غيرزيستي (فيزيكي و شيميايي) اثرات متقابلي بر يكديگر دارند. درك و سنجش اين سيستم‌‌ها و تعاملات دروني و بيروني آن‌‌ها دشوار است. در عين‌‌حال، براي اتخاذ تصميمات مديريتي درباره اكوسيستم‌‌ها، براساس اصل يكپارچگي كل سيستم، به اطلاعاتي در مورد كل وضعيت و روندهاي اكوسيستمي آن‌‌ها نياز است. اكوسيستم زماني يكپارچگي دارد كه تغييرات ويژگي‌‌هاي بوم‌‌شناختي آن در محدوده طبيعي تغييرات رخ دهد و از طرف ديگر، تحمل اختلالات و تغييرات حاصل از فعاليت‌‌هاي انساني و طبيعي را داشته باشد. در اين‌‌صورت اكوسيستم از شرايط موجود خود خارج نمي‌‌شود و روند خودسامان‌‌دهي را ادامه مي‌‌دهد. شاخص‌‌هاي كارآمد براي سنجش يكپارچگي بوم‌‌شناختي بايد بيانگر اطلاعات اصلي راجع‌‌به تركيب، ساختار و كاركرد اكوسيستم و يا به‌‌عبارتي داراي جامعيت باشند. تبيين مفهوم نظري يكپارچگي بوم‌‌شناختي و مرور شاخص‌‌هاي آن در سلسله مراتب بوم‌‌شناختي به‌‌عنوان ابزار برنامه‌‌ريزي محيط‌‌زيست از اهداف اين تحقيق هستند. در اين راستا پارامترهاي هر شاخص از نظر جامعيت مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان داد كه شاخص‌‌هاي گونه‌‌اي و اكوسيستمي بيشتر متمركز بر وضعيت دروني اكوسيستم هستند. درحالي‌‌كه شاخص‌‌هاي يكپارچگي سيماي‌‌سرزمين علاوه بر وضعيت دروني به رژيم‌‌ها و فرآيندهاي اختلالي ناشي از عوامل طبيعي و فعاليت‌‌هاي بشري توجه دارد.