مروري بر روند تحول شاخص‌هاي ارزيابي توسعه پايدار و عملكرد محيطي كشورها و جايگاه ايران در دنيا

بررسي‌‌ روند بهره‌‌برداري از منابع و افزايش آلودگي در سطح جهان مبين فراتر رفتن فعاليت‌‌هاي بشر از ظرفيت قابل تحمل كره زمين است. برگزاري اجلاس‌‌ها و نشست هاي فراوان در سطوح بين‌‌المللي و منطقه‌‌اي در خصوص محيط‌زيست در سطح جهان به خوبي نگراني جامعه جهاني را در اين خصوص آشكار مي‌‌كند. به همين دليل نيز تلاش كشورهاي مختلف جهان و عملكرد آنان، براي حفاظت از محيط‌زيست به عنوان يكي از مهم ترين اقدام ها در سطح جهان مورد توجه قرار گرفته است. از اين رو ، طي سال‌‌هاي گذشته تلاش‌‌هاي زيادي جهت ارزيابي عملكرد محيط‌زيستي كشورها صورت گرفته است كه از مهم‌‌ترين آن‌‌ها مي‌‌توان به شاخص پايداري محيط‌زيست و شاخص عملكرد محيطي اشاره كرد كه در حال حاضر به عنوان يكي از مهم‌‌ترين معيارها و ملاك‌‌هاي بررسي عملكرد محيط‌زيستي كشورها در جهان مطرح شده است. هدف ار تحقيق حاضر شناخت روند تحول شاخص‌‌هاي توسعه پايدار و چگونگي وضعيت ايران در گزارش‌‌هاي مزبور است. روش تحقيق، بررسي گزارش‌‌ها و اسناد سازمان‌‌ها و مجامع بين‌‌المللي مرتبط با موضوع بوده است. مطالعات نشان دادند كه ايران بر اساس گزارش شاخص پايداري محيط‌‌زيست در سال 2002 از ميان 142 كشور با كسب امتياز 44.5، رتبه 104 را به خود اختصاص داده و در سال 2005 در ميان 146 كشور امتياز 39.8 و رتبه 132 را كسب كرده است. بر اساس آخرين گزارش، ايران در سال 2016 با امتياز 66.3 در رتبه 105 ميان 180 كشور قرار گرفت كه نسبت به سال 2014 داراي عملكرد ضعيف‌‌تري بوده است.