بررسي و مقايسه سطح سرمي سلنيوم در بيماران با گاستروانتريت‌ حاد بستري شده در بيمارستان كودكان مفيد

زمينه و هدف: گاستروانتريت حاد به دفع مدفوع شل و آبكي بيشتر از 3 بار در روز يا افزايش حجم بيش از 15 ميلي ليتر/كيلوگرم/ در روز اطلاق مي شود. سلنيوم در فعاليت هاي آنزيمي با خنثي كردن راديكال هاي آزاد اكسيژن، و افزايش سيستم ايمني نقش مهمي ايفا مي كند. كمبود سلنيوم سبب افزايش ابتلا به عفونت، ريزش مو و شلي پوست مي گردد و در ايجاد و پيشرفت برخي از عفونت هاي ويروسي موثر است. اخيرا كمبود سلنيوم در بيماري گاستروانتريت مورد بحث واقع شده است. هدف از اين مطالعه بررسي ارتباط بين سطح سرمي سلنيوم با بيماري گاستروانتريت حاد مي باشد. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع مورد شاهدي است كه روي 80 بيمار 6-36 ماهه انجام شد. در گروه مورد 35 كودك مبتلا به گاستروانتريت حاد و در گروه كنترل 45 كودك سالم بررسي شدند. ابتدا سطح سرمي سلنيوم در كليه افراد بررسي گرديد و مجدداٌ پس از 710 روز در گروه بيماران در مرحله بهبودي اندازه گيري شد. يافته ها: ميانگين سطح سرمي سلنيوم در مرحله حاد گاستروانتريت µg/L18.2±80.8 و پس از يك هفته از شروع بيماري يعني در فاز بهبودي به ميزان µg/L18.4±105.6 رسيد. در گروه كنترل نيز ميانگين سرمي سلنيوم µg/L15.3±94.5 بود. به عبارت ديگر در فاز حادگاستروانتريت و دهيدراتاسيون شديد نسبت به گروه كنترل، يك هفته پس از بهبودي و دهيدراتاسيون خفيف و متوسط سطح سرمي سلنيوم كمتر از مقدار طبيعي بود(0.001 P). نتيجه گيري: نتايج حاصل نشان دهنده كاهش سطح سرمي سلنيوم در فاز حاد گاستروانتريت نسبت به گروه كنترل بوده و در فاز بهبودي، سطح سرمي سلنيوم به نحو قابل چشمگيري افزايش يافت. لذا در برنامه ريزي درمان گاستروانتريت حاد به كمبود سلنيوم مي بايست توجه شود.