بررسي فراواني دليريوم پس از عمل در بيماران كانديد كار دندان‌پزشكي تحت بي‌هوشي عمومي

مقدمه: دليريوم، يك سندرم باليني است كه با تغييرات حاد در شناخت، تغيير هوشياري و اختلال و نوسان توجه مشخص مي‌شود. در اين مطالعه، بررسي فراواني دليريوم بعد از بي‌هوشي در بيماران كانديد كار دندان‌پزشكي تحت بي‌هوشي عمومي و همچنين فاكتورهاي خطر مرتبط با آن بررسي شد.مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مقطعي، به صورت تصادفي ساده، تعداد 103 بيمار كانديد كار دندان‌پزشكي در دانشكده‌ي دندان‌پزشكي اصفهان انتخاب و وارد مطالعه شدند. روش بي‌هوشي در تمام بيماران شامل تيوپنتال سديم- فنتانيل- آتروكوريوم بود و نگهداري بي‌هوشي با پروپوفل صورت گرفت. پرسش‌نامه‌ي بررسي ميزان اضطراب براي بيماران با استفاده از سيستم DAS-R (Dental Anxiety score Revise) قبل از شروع كار دندان‌پزشكي، تكميل گشت. همچنين پرسش‌نامه‌ي آزمون معاينه‌ي‌ مختصر وضعيت رواني MMSE (Mini mental state examination) 48 ساعت بعد از شروع كار دندان‌پزشكي، تكميل شد. براي تجزيه و تحليل آماري داده‌ها، از آزمون‌هاي تي و آناليز رگرسيون با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 25 انجام گرفت. مقادير p كم‌تر از 0.05، معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: در مجموع 103 بيمار مورد مطالعه، 22 بيمار (21.4 درصد)، داراي دليريوم پس از بي‌هوشي عمومي بودند. نتايج آزمون‌هاي رگرسيون خطي حاكي از آن بود كه سن، يك عامل مهم و تأثيرگذار در وضعيت رواني، آگاهي به مكان (0.002 = p-value) و آگاهي به زمان (0.001 = p-value) پس از بي‌هوشي عمومي مي‌باشد. ميزان اضطراب قبل از بي‌هوشي به طور معني‌داري بر زمان بي‌هوشي (0.01 = p-value) و آگاهي به مكان پس از بي‌هوشي (0.005 = p-value) مؤثر بود و تحت تأثير سن بيمار قرار داشت (0.01 = p-value).نتيجه‌گيري: دليريوم، داراي شيوع قابل توجهي در بيماران كانديد بي‌هوشي عمومي در دندان‌پزشكي مي‌باشد كه شناسايي عوامل خطر مرتبط با اين اختلال به منظور كاهش ريسك بروز دليريوم، از اهميت بالايي برخوردار است.