گردشگري بازتابي از زيست جهان شهري در دنياي مدرن

فرض بنيادين گردشگري به‌مثابه پديده‌اي در زندگي شهري و برگرفته از نظم‌هاي مدرن در طي چند دهه اخير رشد چشمگيري يافته است. توسعه نظريه‌ها در اين زمينه به حدي قابل‌توجه بوده است كه نظريه‌پردازان اين حوزه، تئوري‌هاي موجود را رقيبي قدرتمند براي بنيان‌هاي كلاسيك نظريه‌هاي علوم اجتماعي در شناخت امر اجتماعي ارزيابي مي‌كنند. مقاله حاضر از نوع مقالات مروري است. نوع تحقيق نظري است كه با استفاده از روش اسنادي، به ارزيابي مفاهيم اصلي و جاافتاده انديشه اجتماعي  در متون مربوط به گردشگري پرداخته است. يافته‌هاي حاصل از اين پژوهش نشان مي‌دهد، گردشگري صرفاً در پرتو نظام مدرنيته و زايش‌هاي مثبت و منفي و يا وجوه تاريك و روشن آن در زندگي شهرنشينان قابل تبيين است. از يك‌سو زايش اجتماعي گردشگري جاذبه مدرنيته است؛ لذا ظهور گردشگر با بالندگي شرايط مدرنيته و مظاهرش همچون تعطيلات سازي، سبك زندگيِ شهري مبتني بر جدايي كار از اوقات فراغت، جهاني‌شدن، ارضاي اروس به‌واسطه نهادهاي نظم شهري، مصرف، ارضاي كنجكاوي در فضاي دور از شهر و اگزوتيسم مصادف است؛ از سوي ديگر، گردشگري نوعي فرار ازخودبيگانگيِ مدرنيته، رهايي از نظم لوگوسي، زيست افسون زدوده شهري و كشف اصالت و خود اصيل در جهان غيرشهري درك مي‌شود.