روند تغييرات وزن و بهبود زخم در فيل‌ماهيان پرورشي ايمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون 17-بتا استراديول

نظر به روند طولاني بلوغ در ماهيان خاوياري، امروزه از راهكارهاي مختلف مديريتي و تغذيه اي براي كوتاه كردن اين دوره استفاده مي شود. ايمپلنت هاي هورموني باعث پيش انداختن رسيدگي و موفقيت توليدمثل در اين ماهيان مي شوند كه اين امر مستلزم جراحي و در پي آن ايجاد عارضه زخم و عواقب احتمالي آتي بر بدن اين ماهيان است. در اين مطالعه، 20 عدد فيل‌ماهي سه ساله (2/۰±9/۶ كيلوگرم) در حوضچه هاي بتوني براي مدت 168 روز نگهداري شدند و هر 45 روز يك بار با كپسول هاي محتوي مقادير صفر، 3، 6 و 12 ميلي گرم هورمون 17 بتا استراديول به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن با ايجاد شكاف يك سانتي‌متري در ناحيه شكمي ايمپلنت شدند. هر سه هفته پس از كاشت، شاخص زخم  و روند تغييرات وزني مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه بين تيمارهاي مختلف به لحاظ شاخص بهبود زخم اختلاف معني داري يافت نشد و عمدتا پس از سه هفته بهبود يافتند. روند تغييرات وزني در زيست‌سنجي‌هاي اول، دوم و سوم اختلاف معني داري نداشت، اما ماهيان هورمون تراپي شده در مقايسه با ماهيان تيمار شاهد به لحاظ وزني و ساير شاخص هاي رشد (وزن كسب شده، نرخ رشد ويژه و شاخص وضعيت)، اختلاف معني داري را در مرحله چهارم ايمپلنت به نمايش گذاشتند (0.05 P)، هر چند اختلاف معني داري بين ماهيان ايمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون، به لحاظ وزني يافت نشد (P 0.05). اين نتايج نشان مي دهد كه هورمون 17-بتا استراديول با تغيير در مسيرهاي فيزيولوژيك، بخش اعظم انرژي را از رشد عضلاني به فرآيندهاي مربوط به رسيدگي جنسي تخصيص مي دهد. نظر به اثرات متفاوتي كه هورمون 17 بتا استراديول بر عملكردهاي مختلف بدن ماهيان مي گذارد، نتايج اين مطالعه نشان داد كه هر چند وزن ماهيان به طور معني داري تحت تاثير هورمون استراديول قرار گرفت، اما بهبود زخم در آن ها تقريبا روندي بدون تغيير و مستقل داشت.