حقوق افراد داراي معلوليت در چارچوب خانواده از منظر موازين بين‌المللي

حق بر  خانواده يكي از حقوق بنيادين انسان است كه در رويكرد حق‌محور، براي افراد داراي معلوليت نيز در نظر گرفته ‌شده ‌است. اين حق مفهومي است كه حق ازدواج، حيات خانوادگي و فرزندآوري را شامل مي‌شود. باتوجه به شرايط ويژه جسمي و روحي و رواني افراد داراي معلوليت، تضمين و به‌رسميت‌شناختن اين حق حائز اهميت است. پرسش اساسي آن است كه حق بر خانواده براي افراد داراي معلوليت در كدام اسناد بين‌المللي به ‌رسميت ‌شناخته ‌شده ‌است و چه چالش‌هايي فراروي تحقق اين حق و حيات خانوادگي افراد داراي معلوليت  قرار‌دارد. در اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي و با بررسي ده‌ها سند بين‌المللي آشكار مي‌شود  كه اين حق، در اسناد متعدد بين‌المللي از جمله معاهدات و نظريات تفسيري و گزارش‌هاي مراجع بين‌المللي به رسميت ‌شناخته شده و دولت‌ها مكلف به تحقق آن شده‌اند؛ لكن افراد داراي معلوليت  به جهت عدم دريافت حمايت مناسب از سوي دولت‌ها و عدم بهره‌مندي از حقوق به رسميت‌شناخته شده‌ خود، با چالش‌هاي متعددي از جمله فقر و انزوا و محدوديت روابط اجتماعي و محروميت از روابط جنسي و فرزندآوري و خشونت و آزار و اذيت روبه‌رو هستند.