تأثير سبك‌هاي رهبري بر رفتار نوآورانه: نقش تعديل‌گر درگيري شغلي

زمينه و هدف: رهبري عاملي كليدي در سازمان است كه بر ترويج رفتار نوآورانه كاركنان متناسب با دگرگوني‌هاي شغلي تأثيرگذار است. پژوهش حاضر به مطالعۀ تأثير سبك‌هاي رهبري بر رفتار نوآورانه با نقش تعديل‌گري درگيري شغلي پرداخته است. روش‌شناسي: پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نگاه روش توصيفي پيمايشي و از نوع همبستگي است. جامعه آماري تحقيق شامل كاركنان شاغل در يكي از سازمان‌هاي صنعتي حوزه دفاعي است كه از ميان آن‌ها 218 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي استاندارد استفاده شده است. به منظور تحليل داده‌ها از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري استفاده شده است. يافته‌ها: سبك‌هاي رهبري تحول‌آفرين و رابطه‌اي از بيشترين تأثير مثبت بر رفتار كاري نوآورانه كاركنان برخوردارند. همچنين درگيري شغلي روابط بين سبك‌هاي رهبري و رفتار نوآورانه كاركنان را تعديل مي‌كند. نتيجه‌گيري: توسعۀ قابليت‌ها و سبك‌هاي رهبري تحول‌آفرين و رابطه‌اي در ميان مديران سازمان مورد مطالعه مي‌تواند توانايي و تمايل كاركنان براي انجام رفتارهاي نوآورانه را متناسب با ماهيت و دگرگوني مشاغل آن‌ها تقويت كند.