عناصر بينامتني و سيال ذهن در آثاراحمد اكبر پور و محمدرضا شمس

جريان مدرنيسم در ايران پديده‌اي تازه است كه مورد توجه برخي نويسندگان قرار گرفته و با الگوپذيري از ادبيات غرب، آثاري پديد آورده‌اند كه در مواردي موفق بوده‌است. با توجه به اين كه مدرنيسم هنوز در ادبيات داستاني بزرگسال ايران جاي خود را چنانكه بايد پيدانكرده، ورود آن به ادبيات كودك، به سختي مي‌تواند مورد پذيرش قرارگيرد. از سويي، عدم توجه نويسندگان به شرايط سنّي كودك و نوجوان و گرايش به ابهام و ايجاز، درك مفهوم متن را براي اين قشر غير ممكن ساخته‌است. در اين پژوهش با هدف شناخت ويژگي‌هاي مدرنيستي ادبيات كودك در دهه‌هاي اخير و جنبه‌هاي نوآوري نويسندگان، داستان‌هاي احمد اكبر پور و محمدرضا شمس را از جهت كاربرد عناصر مدرن با تأكيد بر بينامتنيت و سيّال ذهن بررسي‌كرده و به اين نتيجه رسيده‌ايم كه احمد اكبر پور در حوزۀ داستان‌نويسي مدرن، داراي نوآوري‌هايي است و بيشترين عناصر بينامتني در آثارش عبارت از فراداستان و فولكلور بوده و در مواردي از جريان سيّال ذهن براي روايت داستان سود جسته‌است. عناصر بينامتني محمدرضا شمس نيز بيشتر شامل باورهاي عاميانه، فولكلور و اسطوره‌هاست و از جريان سيّال ذهن به وفور استفاده نموده‌است. بنابراين، آثار وي، پيچيده تر از آثار احمد اكبر پور است.