بررسي تطبيقي كاركرد رنگ ها در داستان هاي «ويس و رامين» و «ترستان و ايزوت»

پس‌ازآنكه در دهه هاي اخير، شماري از روان شناسان به حضور برجستۀ رنگ ها در زندگي نوع بشر توجّه كردند، استفادۀ هدفمند از اين عنصر در ادبيات فزوني گرفت. البتّه، به دليل حضور اثرگذار رنگ در زندگي روزمرۀ آدمي، شاهد بازتاب آن در متون كلاسيك ادبي نيز، هستيم. در مقالۀ حاضر، كاركرد رنگ ها در منظومۀ ويس ورامين گرگاني و داستان تريستان و ايزوت از ژوزف بديه با رويكرد تطبيقي و روش توصيفي تحليلي مقايسه شده است. پربسامدترين رنگ در سرودۀ فخرالدين، سياه و در اثر بديه، سياه و سرخ بوده است. كاركرد مشتركي كه در همۀ رنگ ها ديده مي شود، جنبۀ توصيفي است. همچنين، تشريح شرايط زيستي و رواني شخصيت‌ها، القاء عواطف دروني و عينيت‌بخشي به مفاهيم انتزاعي به كمك رنگ ها صورت گرفته است. باوجود كاركردهاي مشترك رنگ ها در دو اثر، نقاط افتراق نيز، وجود دارد. در منظومۀ فخرالدين اسعد، رنگ سرخ نشان دهندۀ سرزندگي و شادكامي و شرم و حيا است. در ترستان و ايزوت، تشريح مفهوم اراده و در ويس ورامين، بيان شادابي و سرزندگي شخصيت ها از كاركردهاي متفاوت رنگ سبز بوده است. در ويس ورامين، بيان وضعيت نامناسب جسمي و در ترستان و ايزوت، القاي حقّ آرامش و اطمينان، به كمك متعلقات رنگ آبي تشريح شده است. درمجموع، رنگ هاي به‌كاررفته در دو داستان، غير نمادين، صريح و مستقيم و فاقد لايه هاي متعدّد معنايي هستند كه اين موضوع بيانگر نگرش واقع گرا و عينيّت طلب دو اديب است.