صفات عرفاني و نمادين قلندران در آثار سنايي، عطار، مولانا و حافظ

قلندر يكي از اصطلاحاتي است كه در ادبيات و شعر عاشقانه كاربرد چشم گيري دارد و يكي از جلوه هاي مهم شعر عرفاني به كار بردن مضامين قلندري است. اين گونه اشعار به طور رسمي با سنايي آغاز شد ، پس از سنايي شاعراني چون عطار ، مولوي، سعدي و حافظ آن مضامين را در اشعار خود بسيار به كار برده اند. اين اصطلاح در منابع عرفان و تصوف در معناي صوفيانه به كار رفته است ولي فاقد تعابير لطيف و توصيفات نمادين و سمبليك است. شاعران فارسي گو بويژه شعراي عارف و صوفي مسلك در اشعار خويش توصيفاتي لطيف و باريك و دقيق از اين اصطلاح را با زبان نمادين و سمبليك ارائه نمود ه اند. كشف معناي نمادين اين واژه در شعر عرفاني در فهم و تفهيم بسياري از صفات و خصوصيات عرفاني قلندران در شعر كمك شاياني مي كند. از جمله صفات و خصوصيات قلندران در شعر نمادين عرفاني مي توان به موارد ذيل اشاره نمود: ترك تعلقات، كافري، رندي، ترك ظاهر دين و ظاهر شرع، باده نوشي و... .